Na łamach gazety „The Wall Street Journal” Steven Stalinsky analizuje islamskie reakcje na masowe propalestyńskie protesty w amerykańskich miastach, a w szczególności na amerykańskich uniwersytetach. Autor cytuje wypowiedzi przywódców organizacji terrorystycznych zachwyconych wizją podpalenia świata.

Właściwie nic nowego, inna jest tylko skala. Dziesięć lat temu Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Hamasu wydało szczegółowe wytyczne przedstawiania wydarzeń dla zachodniej publiczności. Podobne wskazówki można było znaleźć w dokumentach OWP, Islamskiej Republiki Iranu i innych.

Były premier rządu w Gazie, Ismail Hanije już 7 października 2023r. ze studia Al Dżaziry w Katarze wzywał do mobilizacji muzułmanów i strategicznych sojuszników na całym świecie do „tworzenia wielkiego zwycięstwa”. Inny przywódca Hamasu na emigracji (również mieszkający w Katarze i również multimiliarder), Chaled Maszal, 10 października 2023r. w tureckiej telewizji wzywał „przyjaciół z globalnej lewicy” do organizowania protestów w miastach na całym świecie. Niespełna trzy tygodnie później powiedział, że przyjaciele z „globalnej lewicy” odpowiedzieli na jego apel. 27 marca 2024r. Maszal pisał na kanale Telegramu, że miliony ludzi wychodzą na ulice i że nastąpiła „bezprecedensowa zmiana w opinii publicznej”.

Dziś przywódcy praktycznie wszystkich islamskich organizacji terrorystycznych nie ukrywają swojego zachwytu. Przedstawiciel Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny (najbardziej radykalnego odłamu OWP), Hajtham Abdo podkreślił w wywiadzie przeprowadzonym 31 stycznia, że tak masowe poparcie widzimy w USA po raz pierwszy oraz, że 50 procent młodych Amerykanów popiera Palestynę. (Faktycznie potwierdzają to sondaże opinii.)

13 marca przywódca Hezbollahu Hassan Nasrallah wychwalał działalność polityczną amerykańskich muzułmanów w Michigan jako „bardzo znaczącą”. Nasrallah mówił o sukcesie protestów „w Waszyngtonie, Nowym Jorku, Londynie, Paryżu i całej Europie Zachodniej”. Wcześniej, w przemówieniu z 11 listopada, wychwalał ich siłę „wywierania presji na rządy”.

Steven Stalinsky wymienia w swoim artykule znacznie więcej przykładów głośnych pochwał zachodniej lewicy przez islamską skrajną prawicę.

Warto tu pokazać najnowszy przykład wykorzystania  sprawy palestyńskiej dla własnych celów wewnętrznych. Prezydent Turcji Recep Tayyip Erdoğan, w niedawnym przemówieniu, mówił między innymi:

Drodzy bracia i siostry, od 7 października terrorystyczne państwo Izrael dopuszcza się ludobójstwa zarówno w Gazie, jak i na Zachodnim Brzegu. Dzięki bezwarunkowemu wsparciu, jakie otrzymuje od Zachodu, lekkomyślnie i w niszczący sposób prowadził masakry, które już dziś z hańbą zapisują się w historii.

Dalej Erdoğan dał do zrozumienia, że wszystkie zamachy stanu w Turcji były robotą Żydów, zapewnił, że Hamas nie jest organizacją terrorystyczną i zakończył słowami:

Bracia i siostry, oni zabili 14 tysięcy dzieci! Już dawno prześcignęli Hitlera. Pomimo tych, którzy ignorują śmierć 14 tysięcy dzieci i próbują przypodobać się Izraelowi, nazywając Hamas organizacją terrorystyczną, będziemy nadal odważnie wspierać – w każdej sytuacji – walkę o niepodległość Palestyny.

Tłum zebranych krzyknął po trzykroć „precz z Izraelem”, efekt został osiągnięty.

Prezydent Erdoğan (podobnie jak prezydent Putin) marzy o odbudowie imperium, a swoje marzenie wspiera na taktyce łączenia tureckiego nacjonalizmu z religią. Chciałby zwycięstwa islamu nad światem, ale ma to być islam sunnicki z centrum w Turcji. Antysemityzm jest tu ważnym narzędziem gry politycznej, zarówno w walce o poparcie ze strony własnego narodu oraz niegdyś podbitych przez Turcję krajów arabskich, jak i w walce ze znienawidzonym światem zachodnim.

Podobny styl „poparcia” Palestyny znajdziemy w wypowiedziach polityków irańskich, co zarówno łączy, jak jest polem konkurencji o prymat w świecie islamu; konkurencji, która często przejawia się w zawodach, kto bardziej nienawidzi Żydów i kto bardziej kocha Palestyńczyków (tylko tych, którzy zabijają Żydów).

O tej konkurencji mówił niedawno izraelski badacz islamu profesor Moshe Sharon, w obszernym wywiadzie dla izraelskiej gazety „Israel Hayom”.

Moshe Sharon jest wybitnym znawcą islamu, koncentruje się w swoich badaniach na historii  szyickiego islamu, był pułkownikiem IDF i doradzał premierowi Beginowi w okresie, kiedy rozstrzygała się kwestia pokoju Izraela z Egiptem.

Zdaniem Sharona, większość ludzi, również większość mieszkańców Izraela, nie zdaje sobie sprawy z głębi nienawiści islamu do Żydów, zakorzenionej w samym Koranie i wpojonej przez samego Mahometa. Żydzi byli od samego początku swego rodzaju wzorcem „wroga islamu” i islam nakazuje walkę z Żydami „do końca świata”. Mogą żyć między muzułmanami, ale pod warunkiem, że zostaną poniżeni. Takie stwierdzenie budzi pewne zdumienie człowieka, który nie zna historii tych relacji w krajach muzułmańskich. (W Polsce pokutuje mit o znacznie lepszej sytuacji Żydów w krajach muzułmańskich niż w krajach chrześcijańskich). Profesor Sharon wyjaśnia:

„Muszą pojawiać się publicznie w ubraniach, które odróżniają ich od innych i poniżają. Sedno sprawy polega na tym, że muzułmanom nie wolno żyć na równi z Żydami. Perspektywa ta opiera się na powiedzeniu, że islam jest religią nadrzędną i przeważa nad wszystkimi innymi religiami. Ta wyższość przybiera na przykład formę tego, że Żyd nie może poślubić muzułmanki, ale muzułmanin może poślubić Żydówkę, ponieważ on jest lepszy, a ona gorsza. Dlatego Żydzi muszą płacić dżizję i również są uderzani w kark, gdy ją płacą.”

To okazywanie pogardy jest częścią nauczania religii, nie jest tylko jakimś elementem z dawnej historii, który został anulowany i jest zwalczany. Przez jednych duchownych jest wdrażany w kolejnych pokoleniach zupełnie otwarcie, przez innych nieco bardziej dyskretnie, ale jest wszechobecny. Muzułmańscy duchowni, nie tylko w Autonomii Palestyńskiej, ale również ci, którzy wygłaszają swoje kazania w Izraelu, niemal wszyscy tydzień w tydzień przypominają wiernym, że celem islamu jest zdobycie władzy nad światem oraz powtarzają słynny hadis wzywający do walki z Żydami do Sądnego Dnia. Dziś, kiedy istnieje potężna muzułmańska emigracja w krajach zachodnich, to nauczanie jest również wbijane do głów muzułmanów będących mieszkańcami Zachodu.

„Główną kwestią, jeśli chodzi o islam, także dzisiaj, jest to, że Żydzi należą do grupy narodów określanej jako „Dom Wojny” (Dar al-Harb). Są to narody, które islam musi podbić. Zatem nie ma czegoś takiego jak zawarcie porozumienia z Żydami, chyba że wiąże się to z porozumieniem takim jak traktat al-Hudajbija, który Mahomet zawarł ze swoimi przeciwnikami, członkami plemienia Kurajszytów, aby zyskać na czasie i wzmocnić swoje siły militarne, a następnie złamać pakt. Innymi słowy, chodzi tu o porozumienia, które od początku miały na celu wyłącznie kupowanie czasu i które później będą zignorowane. Hamas pragnie dzisiaj z nami osiągnąć przejściowe zawieszenie broni.”

Samo pojęcie pokoju powoduje wiele nieporozumień. Cel jakim jest nawrócenie całego świata na islam nie może podlegać żadnej dyskusji. Nie ma czegoś takiego jak pokój między muzułmanami a Żydami czy chrześcijanami. Porozumienia pokojowe są rozumiane jako forma tymczasowego zawieszenia broni. Koncepcja rzeczywistego pokoju z niewiernymi nie istnieje w islamie. Oszukujemy się, że oni chcą tego samego co my, spokoju, dostatku, rozwoju gospodarczego. Tam gdzie w polityce dominuje islam, tam ta nasza projekcja jest fikcją. Czym zatem różni się Hamas od Autonomii Palestyńskiej (Fatahu-OWP)?

„Tylko w szczegółach nie związanych z ich doktryną zniszczenia Żydów i państwa Izrael. Mają ten sam cel, a różni się jedynie taktyka jego osiągnięcia. Gdyby mogli, zwolennicy OWP również by nas wymordowali tak jak Hamas, po prostu nie są w stanie tego zrobić, ponieważ IDF wykonuje świetną robotę, powstrzymując ich w Judei i Samarii, i naprawdę musi to kontynuować”.

Zdaniem Moshe Sharona  przyczyną obecnego zła są  Porozumienia z Oslo. „Były katastrofą. Kilku klaunów z dobrymi intencjami pojechało do Oslo i przywiozło dokument, który nie ma absolutnie nic wspólnego z pokojem.” Izraelski uczony wielokrotnie podkreśla, że nie rozumiemy muzułmańskiej mentalność, główny cel podboju świata jest stały i nie podlega dyskusji, a okrucieństwo jest tu wszechobecnym zjawiskiem. Zarówno w stosunku do Żydów, jak i w stosunku do innych niewiernych, a wreszcie w relacjach między samymi muzułmanami.

„Nieludzkie i barbarzyńskie incydenty, takie jak masakra z 7 października miały miejsce w przeszłości, ale na znacznie mniejszą skalę i dotyczyły rodzin lub pojedynczych osób, które doświadczyły okrucieństwa muzułmańskiego terroryzmu. […] Masakra, która miała miejsce 7 października w społecznościach wzdłuż granicy z Gazą, obejmująca profanację zmarłych i żywych, przypadki gwałtów i ścięcia głów, czerpie ze starożytnego tabu islamskiego prawa religijnego, które nie pozwala, aby muzułmanami rządzili Żydzi, nawet tutaj, w Izraelu, izraelscy Arabowie, którzy mieszkają z nami, idą na kompromis, ale na ich najgłębszym, podstawowym poziomie, Żyd jest postrzegany jako gorszy i powinien być upokorzony.”

Wielu ludzi zauważa, że Hamas, odgałęzienie Bractwa Muzułmańskiego, jest zbrojony i finansowany przez Iran i podobnie jak Hezbollah jest właściwie najemnikiem Iranu. To ciekawy problem, ponieważ od 1400 lat trwa mordercza nienawiść między szyitami i sunnitami. W islamie szyickim – przypomina Sharon – uważa się sunnitów za odpowiedzialnych za zabicie wnuka Mahometa, najwyższego księcia islamu, Ḥusayna ibn ʿAlego, najmłodszego syna Alego ibn Abī Ṭāliba, czwartego kalifa w islamie, i Fatimy, córki Mahometa. (Oczywiście fakt, że zrobiło to kilku żołnierzy sunnickiego kalifa, nikogo nie interesuje, winni są wszyscy sunnici przez wszystkie pokolenia.). Szyici wierzą również w powrót Mahdiego, 12 imama, który zniknął bez śladu gdzieś w południowym Iraku i jest w ich wyobrażeniach mesjaszem, który wróci i odkupi świat.

Niby znamy podobne majaczenia w chrześcijaństwie, ale raczej nie spotykamy ludzi, którzy traktują takie rzeczy poważnie. Tymczasem tu mamy do czynienia z wiarą tak silną, że może zadecydować o zrzuceniu bomby atomowej, żeby przyspieszyć powrót Mahdiego, ponieważ nim się pojawi musi nastąpić „wielka wojna”.

„Dwunasty Imam pojawi się w środku krwawej łaźni, w wyniku ogromnej eksplozji. Szyici mają nadzieję, że przede wszystkim zniszczy wszystkich sunnitów. Zanim Mahdi się pojawi, musi nastąpić wielka wojna. Wszystko eksploduje, a potem on pojawi się i będzie rządził światem, gdzie będzie mógł rządzić ‘wspaniałym’ światem szyitów.”

Lęk Arabii Saudyjskiej, Egiptu, czy Turcji przed Iranem jest zrozumiały, ponieważ łatwiej zauważyć paranoję innych niż własną, a własny fanatyzm religijny pomaga czasem zrozumieć siłę i grozę fanatyzmu wroga.

Zniszczenie Hamasu przez Izrael Iranu nie boli, przeciwnie, to dwie pieczenie przy jednym ogniu, świetna okazja do mobilizacji innych muzułmanów i globalnej lewicy i śmierć znienawidzonych sunnitów.

Jak się wydaje irańska opozycja zna ten obłęd i rozumie jego siłę lepiej niż inni: nie tylko mieszkający w Iranie sunnici, nie tylko mieszkający tam ludzie innych wyznań, ale również ci szyici, którzy odmawiają dosłownego traktowania swojej wiary.

Po zwycięstwie islamskiej rewolucji w Iranie, irańska lewica, która pomagała obalić szacha, została wymordowana, dziś wśród przeciwników propalestyńskich demonstrantów na Zachodzie szczególnie często widzimy Irańczyków, którzy próbują uświadomić bezmiar samobójczej naiwności zachodniej młodzieży. Jak łatwo się domyśleć, spotyka ich nienawiść i szyderstwo ze strony walczących z kapitalizmem, imperializmem i kolonializmem. Dobrzy ludzie bywają naiwni bez granic, chociaż z tą dobrocią nie przesadzajmy, w tych propalestyńskich demonstracjach na Zachodzie coraz wyraźniej widać żądzę przemocy i krwi.

P.S. Dla tych, którzy nie mieli okazji by wysłuchać lub w inny sposób zapoznać się z typowym piątkowym kazaniem imama poniżej kazanie wygłoszone  22 marca 2024 r. w Islamic Center of Eastern North Carolina w Greenville. Oto co mówił imam Khadem AbuZain:

Allah jest Najwyższy, kiedy zarządził to [piątkowe] kazanie, wielki i uroczysty rytuał co tydzień, który zawiera te słowa, które mogą obudzić dobro w tym islamskim narodzie, aby jego słowa nadal rozpalały ogień nadziei i wiary w islam w piersiach naszej młodzieży, wywołując szok w ich piersiach i sercach, tak że być może pewnego dnia podniosą sztandar dżihadu.

[…]

To są Żydzi, taka jest ich natura, na którą zawsze byliśmy znieczuleni, żyjąc z nimi w tak zwanym pokoju.

Czego oczekujemy od ludzi, których serca są stwardniałe jak kamienie lub jeszcze bardziej okrutne?

Czego oczekujemy od ludzi, których ręce są splamione krwią apostołów i proroków?

Ten naród żydowski, który został przeklęty przez Allaha, jest spragniony krwi i wojny.

Dążą do szerzenia zepsucia na Ziemi i zobaczycie w nich egoizm.

Wczorajsi Żydzi są tymi samymi dzisiejszymi Żydami, a zbrodnie, które dzisiaj widzicie, to te same zbrodnie, które popełniły żydowskie gangi, kiedy w 1948 roku powstał twór syjonistyczny.

Drodzy bracia i siostry, dlaczego Gaza? Dlaczego Gaza teraz? Gaza jest schronieniem dla bohaterów Palestyny, którzy ogłosili zasadę dżihadu i oporu.

To ci, którzy witają śmierć dla honoru. Dali swoje dzieci jako sakrament, jak… i historia to udokumentowała. To są synowie szejka [Ahmeda] Jassina… i wnuki Izza Al-Dina Al-Kassama.

Aby zobaczyć klip z imamem Khadema AbuZaina z Greenville w Karolinie Północnej, kliknij tutaj.

Iran rozpoczął zbrodniczy atak w sobotę wieczorem. Wystrzelił w stronę Izraela setki rakiet manewrujących i dronów. Na szczęście Izraelowi, z pomocą Wielkiej Brytanii, Ameryki i Jordanii, udało się przechwycić morderczą salwę, co oznacza, że wyrządzono bardzo niewiele szkód. Nie powinno to jednak umniejszać powagi tego aktu wojny. To pierwszy raz, kiedy Iran bezpośrednio zaatakował Izrael. Zwykle ci teokratyczni tyrani wykonują swoje żydożercze akcje za pośrednictwem pełnomocników: Hamasu, Hezbollahu i Huti. Głęboko niepokojący jest fakt, że Teheran uruchomił teraz własną machinę wojenną i skierował ją na Izrael.

A co mówią nasi samozwańczy radykałowie? Ten rodzaj ludzi, którzy przez ostatnie sześć miesięcy kłębili się na ulicach Los Angeles, Nowego Jorku, Londynu i Berlina, żeby załamywać ręce z powodu wojny? Nie mówią: „Zawieszenie broni teraz!”, to jest pewne. W rzeczywistości niektórzy mówią: „Teraz wojna!” lub przynajmniej wygłaszają tchórzliwe wymówki dla ataku Iranu. Członek Międzynarodowego Komitetu Demokratycznych Socjalistów Ameryki posunął się nawet do zaoferowania „pełnej solidarności z Iranem, gdy ten bierze odwet na syjonistycznym tworze”. Od solidarności z Palestyną po solidarność z podżegającymi do wojny islamistami: tych ludzi ewidentnie napędza nienawiść do Izraela, a nie miłość do pokoju.

Asa Winstanley, dziwak kierujący Elektroniczną Intifadą, określił atak Iranu jako „interwencję humanitarną” – to jak blairyzm pod przykrywką marksistowską – i powiedział „DZIĘKUJEMY, IRANIE”. Palestinian Youth Movement [Palestyński Ruch Młodzieżowy] pochwalił Iran za odwagę „podjęcia działań w celu położenia kresu ludobójstwu [sic!]”. Palestine Solidarity Alliance [Sojusz Solidarności Palestyny] w Hunter College w Nowym Jorku zaoferował Iranowi „solidarność”. Profesor na California State University powiedział, że „Iran zrobił to, czego nie potrafili zrobić wszyscy Arabowie” – czyli dał surową lekcję zarozumiałemu Izraelowi. Wołanie o pokój przekształciło się w sympatię dla wojny – to znaczy, jeśli jest to wojna z „tworem syjonistycznym”.

Sympatia do Iranu rozprzestrzenia się jak zaraza w mediach społecznościowych. Częściowo pochodzi od kawiarnianych rewolucjonistów z pokolenia Z, czyli ludzi, którzy mają w biografiach flagę Pride Parade i myślą, że mężczyźni mogą karmić piersią. Wydają się być samobójczo nieświadomi tego, że Iran ich też nienawidzi. Rzeczywiście, w ostatnich miesiącach uprzywilejowani radykałowie skandowali hasła poparcia dla wspieranych przez Iran Huti w Jemenie – ruchu, który niedawno dokonał egzekucji na 13 studentach za „szerzenie homoseksualizmu”. Siedmiu ukamienowano, dwóch ukrzyżowano. Zestaw aktywistów jest tak zaślepiony nienawiścią do Izraela, że jest nawet gotowy przymknąć oczy na ukrzyżowanie gejów. Jak długo mężczyźni wbijający gwoździe w ręce tych homoseksualistów nienawidzą Izraela tak jak my, wybaczymy im.

Bardziej umiarkowane głosy nie cieszą się z ataku Iranu na Izrael, ale mówią, że jest to wina Izraela. Wręcz mówią, że Izrael sprytnie zaplanował ten atak na siebie, by odwrócić uwagę od „ludobójstwa” w Gazie. O, to przebiegłe państwo żydowskie! Council on American Islamic Relations twierdzi, że regionalna eskalacja jest „przejrzystą” próbą „skrajnie prawicowego rządu Izraela”, mającą na celu „odwrócenie uwagi od ludobójstwa w Gazie”.

Obwinianie ofiar jest tutaj odrażające. Iran wystrzeliwuje w kierunku Izraela setki rakiet, które, gdyby nie zostały przechwycone, zabiłyby i okaleczyły niezliczoną liczbę głównie Żydów, i to jest wina państwa żydowskiego? Co gorsza, jest to dzieło państwa żydowskiego? Izraelczycy zaplanowali tę próbę masowego mordu na własnym narodzie? To jest bigoteryjne zniesławienie zamaskowane jako krytyka polityczna. Pomysł, że Izrael mógłby być gotowy poświęcić życie swoich obywateli, gdyby pomogło to odwrócić wzrok świata od Gazy, jest chorym wymysłem umysłów zdeprawowanych nie do naprawienia przez nastroje antyizraelskie.

Argumentem, jaki wysuwają ludzie obwiniający Izrael, jest to, że Izrael jako pierwszy zaatakował Iran, bombardując irański kompleks w Damaszku na początku tego miesiąca. W ataku zginęło siedmiu czołowych funkcjonariuszy irańskich, w tym Mohammad Reza Zahedi, wiodąca postać irańskiej Gwardii Rewolucyjnej. Mówią więc, że Izrael to zaczął. Sobotni grad rakiet z Iranu był jedynie „odwetem” za izraelskie bombardowania Damaszku. Nawet media głównego nurtu opisują atak Iranu jako „uderzenie odwetowe”. Pozostaje nam wrażenie, że lekkomyślny Izrael, nastawiony na regionalną destabilizację, obrał za cel islamską republikę, która tylko zajmowała się swoimi sprawami. Mówiąc wprost, jest to kłamstwo. Jest to kłamstwo, które może mieć druzgocące konsekwencje dla mieszkańców Bliskiego Wschodu.

Prawda jest taka, że Iran od dziesięcioleci brutalnie oblega Izrael. Poprzez swoich pełnomocników wymordował tysiące Izraelczyków. Faszystowski pogrom, który miał miejsce 7 października, był krwawym dziełem armii antysemickiej wspieranej przez Iran. Od 7 października dwie inne wspierane przez Iran bojówki – Hezbollah i Huti – wystrzeliły setki rakiet w kierunku Izraela. Pomysł, że izraelskie bombardowanie irańskich wojskowych w Damaszku było niesprowokowane, niespodziewane i było sprytnym wybiegiem mającym na celu wciągnięcie biednego małego Iranu w wojnę, jest groteskowym odwróceniem rzeczywistości. Iran już wypowiedział wojnę Izraelowi. I sprowadził wojnę na Izrael. I dał jasno do zrozumienia, że pragnie zniszczyć Izrael. To nawet nie jest zawoalowane. ”Śmierć Izraelowi!”, krzyczą Irańczycy na zgromadzeniach sponsorowanych przez reżim. Te same słowa widnieją na fladze ruchu Huti, który wykonuje brudną robotę dla Iranu w Jemenie.

Z pewnością rozsądniej jest postrzegać izraelski atak w Damaszku jako „uderzenie odwetowe”? Odwet za niewypowiedziane barbarzyństwo z 7 października, za rakiety Hezbollahu i za zjadliwe antysemickie podżeganie do wojny przez Huti? Ci, którzy wściekają się na Izrael i usprawiedliwiają Iran, są tak dalecy od bycia antyimperialistami, jak to tylko możliwe. Przeciwnie, związali swój los z irańskim imperializmem, z teokratyczną tyranią rozsiewającą wojnę, terror i przysługi polityczne w celu wzmocnienie swoich wpływów regionalnych. Cokolwiek głosiłyby ich plakaty, aktywiści ci są obiektywnie prowojenni, obiektywnie opowiadają się za dominacją.

Obwinianie przez zachodnią lewicę Izraela za wszystko i jej ukryte rozgrzeszenie wobec Iranu jest ponuro odkrywcze. Wydaje się, że ci ludzie postrzegają Izrael jako jedynego prawdziwego aktora na Bliskim Wschodzie, a wszystkich innych jako zaledwie reagujących na działania Izraela. Izrael jest autorem losu Bliskiego Wschodu, podczas gdy reszta z nich – Hamas, Huti, a nawet Iran – to po prostu drugorzędni gracze, którzy mieli nieszczęście, że zostali wciągnięci w rozległą i przerażającą grę Izraela. To jest identytaryzm, a nie antyimperializm. Nowe pokolenie radykałów wykształconych w regresywnej ideologii, która głosi, że „biali” ludzie są potężni, a „brązowi” są uciskani, może rozumieć Bliski Wschód tylko w tych samych kategoriach.

Końcowym rezultatem jest demonizowanie Izraela i infantylizacja Iranu. Państwo żydowskie zaczyna być postrzegane jako wyjątkowo wrogie, podczas gdy Iran jest traktowany jako rodzaj dziecka z szeroko otwartymi oczami, które nie może powstrzymać się od ataku na swojego „syjonistycznego” ciemiężyciela. Izrael jest potępiony jako państwo przestępcze, podczas gdy zbrodnie Iranu przeciwko ludzkości są bagatelizowane, a nawet zamazane w pamięci. Do tego zatem prowadzi „przebudzenie”: do współczucia dla jednego z najbardziej zacofanych i represyjnych państw na Ziemi na obłąkanej podstawie, że jego zbrodnicze ataki na Izrael stanowią cios zadany samemu aroganckiemu Zachodowi. Zachęcając naszych młodych do nienawiści do własnych społeczeństw, uczyniliśmy z nich moralną pożywkę dla znacznie gorszego społeczeństwa.