Sprawa arabskiego apartheidu i dyskryminacji wypłynęła ostatnio ponownie po ogłoszeniu libańskiego ministra, że jego rząd zdecydował o pozwoleniu Palestyńczykom na pracę w kilku sektorach, które jak dotąd były zarezerwowane dla libańskich obywateli.

Oświadczenie Mostafy Bajrama, libańskiego ministra pracy, było zaskoczeniem dla wielu Palestyńczyków, którzy przez ostatnie czterdzieści lat mieli zakaz pracy w wielu zawodach.

Palestyńczycy mają nadzieję, że ta decyzja zakończy dziesięciolecia dyskryminacji i marginalizacji ich przez kraj arabski – Liban.

Część Libańczyków wyraziła jednak zaciekły sprzeciw wobec decyzji Bajrama złagodzenia restrykcji zatrudnienia narzuconych na Palestyńczyków. Ci Libańczycy wydają się bać tego, że Palestyńczycy albo zabiorą ich miejsca pracy, albo staną się pełnymi obywatelami Libanu.

8 grudnia Bajram, który jest związany z wspieraną przez Iran terrorystyczną grupą Hezbollah, opublikował dekret pozwalający Palestyńczykom pracować w zawodach regulowanych przez związki zawodowe.

Dekret stanowi, że Palestyńczycy urodzeni na terytorium Libanu i oficjalnie zarejestrowani w ministerstwie spraw wewnętrznych, mogą pracować w zawodach, które wymagają członkostwa w związku zawodowym, a z których poprzednio byli wykluczeni.

Te regulowane przez związki zawodowe zawody obejmują medycynę, prawo i inżynierię, jak również publiczny transport i zawody związane z turystyką.

“Nie znaczy to jednak, że wszystkie zawody będą otwarte dla Palestyńczyków, ponieważ niektóre wymagają zmian w prawie lub w przepisach wewnętrznych związków zawodowych, by nie-libańscy pracownicy zostali dopuszczeni do danej dziedziny” – według “L’Orient Today“, która określa się jako niezależna platforma, której celem jest badanie wad libańskiego systemu prawnego.

Według organizacji badającej regulacje palestyńskiego zatrudnienia w Libanie:

“Historia stosunków między Palestyńczykami a restrykcyjną polityką zatrudnienia w Libanie datuje się na okres poprzedzający libańską wojnę domową”

W badaniu zanotowano, że ministerstwo pracy i spraw społecznych proponowało w 1964 roku uregulowanie uczestnictwa cudzoziemców w libańskim rynku pracy. W rezultacie, Palestyńczycy zostali zaklasyfikowani jako cudzoziemcy i musieli starać się o pozwolenie na pracę.

W 1982 roku libańskie władze jeszcze bardziej ograniczyły listę zawodów dostępnych dla Palestyńczyków. Zakazano im pracy w 70 zawodach w gospodarce i administracji.

W badaniu podano także, że część restrykcji została usunięta w 1995 roku wraz z wprowadzeniem poprawki do ministerialnego dekretu. Zdecydowano się na wyjątek od tych restrykcji dla cudzoziemców urodzonych w Libanie, urodzonych przez libańskie obywatelki i mężczyzn żonatych z Libankami.

Według Agencji Narodów Zjednoczonych dla Pomocy Palestyńskim Uchodźcom (UNRWA):

“[Palestyńscy uchodźcy w Libanie] są społecznie marginalizowani, mają bardzo ograniczone prawa obywatelskie, społeczne, polityczne i ekonomiczne, włącznie z ograniczonym dostępem do publicznej służby zdrowia i usług socjalnych, i mają znaczące ograniczenia w prawie do pracy i prawie posiadania nieruchomości”.

UNRWA podaje, że ponadto palestyńscy uchodźcy nadal mają zakaz uprawiania 39 zawodów, głównie z powodu warunku, który wymaga, by mieli libańskie obywatelstwo i zdobyli pozwolenie na pracę. Te zawody obejmują opiekę zdrowotną, prawo i transport, inżynierię i turystykę.

Najnowszy dekret libańskiego ministra pracy spotkał się z mieszanymi reakcjami.

Podczas gdy niektórzy Palestyńczycy i Libańczycy przyjęli go jako pozytywny krok ku zakończeniu dyskryminacji i apartheidu, inni powiedzieli, że jest niewystarczający i nie dostarcza wyraźnych mechanizmów jego egzekwowania. Według wysokiego rangą funkcjonariusza OWP, Ahmada Tamimiego:

“Dekret stanowi ważny punkt zwrotny w życiu palestyńskich uchodźców w Libanie, ponieważ jest zakończeniem ich ciężkiej sytuacji i znaczącą zmianą ich warunków ku przyzwoitemu i normalnemu życiu”.

Tamimi powiedział też, że libańska decyzja “ma pozytywny wpływ na serca Palestyńczyków w ogólności, a uchodźców w Libanie w szczególności”.

Krytycy są jednak mniej entuzjastyczni wobec perspektywy zakończenia systemu apartheidu i dyskryminacji w Libanie.

“Jak wszyscy inni jestem krytyczny i nieufny wobec tej decyzji” napisał użytkownik mediów społecznościowych, Islam-#GoldStrike.

“Jedną z pierwszych i wielkich wad jest to, że jest to decyzja podjęta tylko przez ministra, a więc łatwo związać ją z nim, co znaczy, że następny minister będzie ją mógł łatwo odwołać”.

Niektórzy Libańczycy wydają się szczególnie zaniepokojeni tym, że Palestyńczycy odbiorą pracę libańskim obywatelom w kraju, gdzie stopę bezrobocia ocenia się na ponad 40 procent.

Ci Libańczycy wydają się niepokoić, że ta decyzja może utorować drogę do trwałego osiedlenia Palestyńczyków w Libanie. Jest kilka powodów, dla których Libańczycy nie chcą Palestyńczyków. Jednym jest to, że od lat 1970. Palestyńczycy wnieśli do Libanu wojnę i zniszczenie i zamienili obozy uchodźców w bazy grup terroru.

Libańczycy obawiają się, że trwała obecność Palestyńczyków w Libanie będzie miała ekonomiczne i demograficzne konsekwencje dla Libanu. Argumentują, że Liban stoi przed ostrym kryzysem ekonomicznym i nie stać go na zaabsorbowanie nie-libańskich obywateli, włącznie z Palestyńczykami, którzy już żyją w trudnych warunkach w kilku obozach dla uchodźców.

Libańczycy boją się także tawteen (“przesiedlenia”). Niektórzy podejrzewają, że są Arabowie i inne zagraniczne grupy, które chętnie widziałyby Liban jako ojczyznę Palestyńczyków. Dlatego ci Libańczycy uważają Palestyńczyków za “cudzoziemców”.

Krótko mówiąc, ci Libańczycy pokazują, że Palestyńczycy nie są mile widziani w Libanie.

Szefowie związków lekarzy i farmaceutów w Libanie, którzy sprzeciwiali się złagodzeniu restrykcji narzuconych na Palestyńczyków, wyrazili “zaszokowanie” decyzją ministra.

Wskazali, że prawa ich związku stanowią, że żaden lekarz nie ma prawa praktykować medycyny na terytorium Libanu zanim zostanie zaakceptowany jako członek związku.

Libańska partia Kataeb, chrześcijańska partia polityczna, ostrzegła, że ta decyzja pozwolenia Palestyńczykom na pracę w wielu sektorach będzie miała poważne konsekwencje dla politycznej i ekonomicznej sytuacji w Libanie:

“Otwarcie drzwi uchodźcom w Libanie do praktykowania dziesiątków zawodów jest atakiem na prawo Libańczyków i konsolidacją ich permanentnej obecności w Libanie, podczas gdy Libańczycy emigrują… Ten krok przyczyni się do zmniejszenia płac we wspomnianych zawodach zgodnie z prawem popytu i podaży. Będzie także wymagać, by instytucje i pracodawcy rejestrowali [palestyńskich] pracowników do ubezpieczeń społecznych, co spowoduje nieznośne obciążenie i doprowadzi do bankructwa”.

Także Libańska Partia ostrzegła, że decyzja ma “ukryte i złe zamiary”, takie jak permanentne osiedlenie Palestyńczyków w Libanie.

Mimo tych wyraźnie antypalestyńskich poglądów Arabów jest jednak część Libańczyków, którzy nie boją się mówić o swoim wstydzie z powodu złego traktowania i dyskryminacji Palestyńczyków przez Liban.

“Pora zakończyć historię dyskryminacji i systemowej segregacji” – napisała znana libańska dziennikarka, Sawssan Abou-Zahr.

“Wykwalifikowani Palestyńczycy powinni mieć prawo pracy w swoich zawodach, szczególnie w dziedzinach, w których są najbardziej potrzebni. Nie boję się powiedzieć, że pora przyznać Palestyńczykom jakąś reprezentację przynajmniej we władzach miejskich. Bardzo niewielu Libańczyków podziela mój pogląd. Niektórzy mogą oskarżyć mnie o zdradę; wielu odmówi rozważenia propozycji, albo z powodu rasizmu, albo strachu, że poprawienia warunków życia uchodźców jest równoważne z permanentnym osiedleniem ich w kraju”.

Nie jest jasne na tym etapie, czy decyzja związanego z Hezbollahem ministra rzeczywiście zakończy długotrwałą politykę apartheidu i praw przeciwko Palestyńczykom. Co jest jednak jasne, to że międzynarodowa społeczność od dawna ignoruje łamanie praw człowieka przez arabski kraj wobec Palestyńczyków.

Dziennikarze relacjonujący z Bliskiego Wschodu systematycznie ignorują dolę Palestyńczyków w arabskich krajach, włącznie z Libanem. Dla nich działania i polityka Libanu wobec Palestyńczyków nie jest warta publikacji.

Demonizacja Izraela przez tak wielu dziennikarzy, funkcjonariuszy i tak zwane grupy praw człowieka nie pozostawia wiele miejsca na pytanie, dlaczego Palestyńczykom w Libanie nie wolno praktykować medycyny, podczas gdy znacząca część medycznego personelu w izraelskich szpitalach składa się z arabskich lekarzy i pielęgniarek.

Wyobraźcie sobie oburzenie, jakie wybuchłoby w instytucjach ONZ i na kampusach uniwersytetów w USA lub Kanadzie, gdyby takie kroki podejmował Izrael. Kiedy jednak arabski kraj poddaje Palestyńczyków głęboko zakorzenionej dyskryminacji i łamie ich podstawowe prawa człowieka, słychać tylko głuche milczenie.