Archive | April 2023

A Russian Passover

Apr27
A Russian Passover

BEREL LAZAR

An elderly man sits in an abandoned synagogue, Russia, 1991DAVID TURNLEY/CORBIS/VCG VIA GETTY IMAGES

Chief Rabbi of Russia Berel Lazar on the moral and historical responsibility for maintaining Jewish communal life in a harsh environment.

It has been a difficult year for Jews in former Soviet countries and the rabbis who lead them. This is certainly the case in Ukraine, but also, in a different way, in Russia.

Indeed, my colleagues and I have been repeatedly approached by Jewish community members asking whether they should leave or remain here. It’s a complex question. While antisemitism is thankfully not a major concern as it once was, economic and political issues abound. There is no one-size-fits-all answer.

When it comes to me and my fellow rabbis here, on the other hand, the answer has always been clear: Our place is with our people. Not one of the 200 or so Chabad-Lubavitch rabbis—Jewish leaders responsible for the rebuilding of Jewish life in Russia since the fall of communism—have left their communal posts.

Is this the right decision?

This Passover I find myself recalling a taxi ride I took on my first visit to Moscow 35 years ago, then very much still the Soviet Union. The driver looked at my Hasidic garb and asked: “Excuse me, you look like a Jew—are you?” “Yes,” I responded, “a rabbi in fact.” Though there were only the two of us in the car, he lowered his voice to a whisper and shared that he, too, was Jewish. “It’s best to hide that here,” he advised. I gently pushed back. “We should be proud of being Jewish,” I said. “Our people have a lot to be proud of.”

He had many questions. “Why do we eat matzo?” he asked. Jewish study had long been banned under communist rule as “religious propaganda” and “Zionist influence,” but despite persecution the vast majority of Soviet Jews knew of matzo, the Festival of Our Freedom’s “food of faith and healing”—even if they knew nothing else about it. So there, in the taxi, I began retelling him the story of Passover, of the Exodus, of how our ancestors had hurried to make the hasty departure from Egypt and their dough hadn’t time to rise. When I was done he had one more question. “Why,” he asked in all sincerity, “do you need to add blood to matzo?”

I’ll never forget that moment. Having been denied all knowledge of the Jewish people’s faith and history, Jews in Russia were not only afraid to admit their Jewish identity, but were ignorant of it. In the back seat of that Moscow cab I vowed to do everything in my power to foster Jewish pride and learning.

Having been denied all knowledge of the Jewish people’s faith and history, Jews in Russia were not only afraid to admit their Jewish identity, but were ignorant of it.

Several years passed. The Soviet Union disintegrated and many thousands of Jews, finally granted freedom, emigrated en masse. Meanwhile, my fellow Chabad rabbis and I set about rebuilding Jewish life from the ground up for the many who chose to remain in the new Russia.

Soviet Jews, so long denied the liberty to choose where they could live, had won the freedom of the body. Now, our goal was to help them gain freedom of the spirit by connecting them to the wellsprings of Jewish knowledge and tradition.

Then, in 1993, still-unknown arsonists burned down the old Hasidic synagogue in the Marina Roscha neighborhood of Moscow. We quickly built a new one, but it too was firebombed—twice. These attacks were widely reported, and unsurprisingly many Jews took them as signs that it was still advisable to hide their identity and recede from public view.

We had to draw Jews out of the shadows and back to the synagogue. Then, as now, Passover was approaching, and we came up with an idea. With Soviet Jewry’s historic connection to matzo, the unleavened bread eaten on Seder nights, we plastered the whole of Moscow with billboards announcing that a massive shipment had arrived from Israel. Whoever desired matzo could pick some up at their neighborhood synagogue.

And it worked! They came quietly at first, gathering in front of the burned out shell of the old synagogue and sharing stories of their grandmothers baking matzo in their home ovens, while they, the children, used a fork to make holes in the dough. The next year they came more openly, bringing their acquaintances with them. Soon it became a familiar scene: Every year before Passover long lines would form outside of literally every synagogue and Jewish community center across Russia with Jewish men and women picking up matzo.

This Passover will be no different. We’ve imported more than 150 tons of matzo from Israel to ensure that there is enough for every Jewish home in Russia, and more than 25,000 people will gather at communal Seders. Had we left, just as there might not have been Passover in Russia back in 1993, there wouldn’t have been Passover this year.

The story of the Exodus begins not with the 10 plagues or the splitting of the Red Sea, but with Moses heeding the Almighty’s call and sacrificing the comforts of Midian, where he’d lived in peace, to return to Egypt and be with his oppressed brethren. It was this sacrifice for his people that enabled Moses to ultimately lead them to redemption.

Rabbis through the ages have looked to Moses as the lofty standard of Jewish communal leadership during the trials and tribulations of history. In the darkest periods of the Soviet Union, heroic Jewish leaders like Rabbi Yosef Yitzchak Schneersohn, the sixth Lubavitcher Rebbe, and his devoted followers, continued to share the light of Torah with their fellow Jews, risking imprisonment or death. They succeeded in keeping the embers of Judaism alight in the USSR.

It was his successor as Lubavitcher Rebbe, Rabbi Menachem M. Schneerson, who sent me and my colleagues to a waning USSR just as it seemed everyone else was fleeing in the opposite direction. We faced nothing like the persecution of our Soviet-era predecessors, but it was this same ideal of Jewish leadership that placed me in that Moscow taxi, and which keeps us all here today.

The role of the rabbi is to walk in the ways of Moses and lovingly guide his flock to the true freedom of fulfilling their destiny. This is the work our Chabad colleagues in Ukraine heroically pursue. And as we pray for an end to the bloodshed, we will continue serving our brethren and those in need in war and, hopefully very soon, in peace.

The rest is commentary.

Rabbi Berel Lazar is the chief rabbi of Russia.

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

POWSTANIE W WARSZAWSKIM GETCIE. PRZEMILCZANE FAKTY, Film Dokumentalny, Historie Wojenne

Apr27
POWSTANIE W WARSZAWSKIM GETCIE. PRZEMILCZANE FAKTY, Film Dokumentalny, Historie Wojenne

Historie Wojenne

W przeddzień Paschy, 19 kwietnia 1943 r., niemieckie wojska wkroczyły do getta warszawskiego, wyposażone w czołgi, miotacze ognia i karabiny maszynowe. Przeciw nim stanęła armia kilkuset młodych Żydów i Żydówek, uzbrojona w proste pistolety i koktajle Mołotowa. Pośród bojowników wyróżniał się dobrze zorganizowany Żydowski Związek Wojskowy. Żołnierze z oddziału, lepiej wyekwipowani i wyszkoleni niż reszta powstańców, stoczyli jedne z najbardziej zaciętych walk. Jednak na próżno szukać o nich wzmianek w podręcznikach od historii.
Powstanie w getcie warszawskim jest uznawane na całym świecie za symbol największego heroizmu. Nie wszystkim powstańcom oddano należne im honory. Dokument przywraca pamięć o pomijanych żołnierzach.

Ghetto Uprising: The Untold Story, Izrael 2017
Czas trwania: 61 minut, Gatunek: Film dokumentalny
Reżyseria: Simon Shechter, Yuval Haimovich-Zuser

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

To, że krzyczą „Śmierć Żydom!”, nie oznacza, że są antysemitami

Apr26

223 metry, wystarczająco blisko miejsca, w którym gawędzili Hadż Amin Al-Husseini i Adolf Hitler, i data 8 kwietnia, wystarczająco blisko daty urodzin Hitlera 20 kwietnia, aby demonstracja pod hasłem „Śmierć Żydom” na Potsdamer Platz była odpowiednią oznaką szacunku z wystarczającą dawką wiarygodnego zaprzeczenia, by zadowolić niemiecką biurokrację, która skapitulowała już dawno temu.

To, że krzyczą „Śmierć Żydom!”, nie oznacza, że są antysemitami

Anjuli Pandavar
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Od czasu wymyślenia ich w sali konferencyjnej KGB w latach 1960-tych przedstawiano wszelkie wymówki, aby umieścić i utrzymać „Palestyńczyków” na moralnych wyżynach, od prezentowania bezradnego, małego narodu broniącego się przed ludobójczymi atakami Żydów, do redefinicji uchodźców, aby objąć tym pojęciem wszystkie pokolenia, twierdzeń, że masowe mordowanie Żydów w dżihadzie nie są terroryzmem, ale „oporem” i, co najlepsze ze wszystkiego, że ich palące pragnienie dokończenia tego, co zaczął Adolf Hitler, jest pragnieniem własnego, niepodległego państwa. W ramach tego ostatniego oszustwa spotykamy się w Niemczech z ideą, że jeśli nie pokazują swastyk, nie mogą być antysemitami, nie mówiąc już o nazistach, i musimy być bardzo, bardzo ostrożni, abyśmy nie powoływali się na niewłaściwe procedury, kiedy zajmujemy się nimi lub nie zajmujemy się nimi, w zależności od przypadku.

Te wzniosłe zasady zostały wystawione na próbę 8 kwietnia 2023 r., kiedy „palestyńska” grupa wsparcia terrorystów Samidoun zorganizowała demonstrację na ulicach Berlina, podczas której skandowali „Śmierć Żydom!”. i „Śmierć Izraelowi!” Pomógł nam przebrnąć przez tę delikatną sprawę komisarz ds. antysemityzmu w Berlinie, Samuel Salzborn. Salzborn, okazując wzorowy rozsądek i mądrość stanu w wywiadzie udzielonym Benjaminowi Weinthalowi dla Jewish News Syndicate (JNS), powiedział:


„Antysemicki charakter zgromadzenia… w Berlinie jest bezsporny, w oparciu o dostępne informacje”.

Protest wpisuje się w „wiece w ostatnich latach, gdzie [działania] antyizraelskie i antysemityzm są kojarzone z otwartą mową nienawiści wobec żydowskich kobiet i Żydów w Niemczech” – dodał.

„Mając to na uwadze, zwróciłem się do organów śledczych Prokuratury o zbadanie kwestii prawnokarnych dotyczących zgromadzenia” – powiedział komisarz.

Zapytany, czy kraj związkowy Brandenburgia zdelegalizuje Samidoun w swoich granicach, Salzborn powiedział, że „zakaz działalności” jest odpowiedzialnością rządu federalnego.[1]

W Niemczech nazistów rozpoznaje się po swastykach, butach z cholewami i salutach hitlerowskich… i po antysemityzmie. W Niemczech antysemityzm bez swastyk, butów i nazistowskich salutów nie może być antysemityzmem. W Niemczech trzeba być szczególnie ostrożnym w nazywaniu ludzi krzyczących „Śmierć Żydom!” antysemitami, tylko dlatego, że krzyczą „Śmierć Żydom!” Trzeba uważnie przyjrzeć się dostępnym informacjom i zadać sobie pytanie: czy noszą buty z cholewami? Czy wykonują salut nazistowski? Czy mają swastyki? Jeśli odpowiedzi na te pytania brzmią „nie”, to oczywiście nie kwalifikują się oni do bycia nazistami, a zatem nie mogą być antysemitami. Das ist ja logisch.

W klasycznej odruchowej reakcji „skrajna prawica” rzuciła się, by oskarżyć „Palestyńczyków” o antysemityzm jedynie za to, że stali na ulicach Berlina i krzyczeli „Śmierć Żydom!” stawiając nieszczęsnego berlińskiego komisarza ds. antysemityzmu w okropnej sytuacji, w której musi odpowiadać na pytania. Jest to rażąco niesprawiedliwe z dwóch powodów: nie tylko „Palestyńczycy” nie mają swastyk, butów ani salutów hitlerowskich, ale istnieje historyczny precedens krzyczenia „Śmierć Żydom!” w Berlinie.

Nie należy też wyrywać rzeczy z kontekstu. W tym sezonie upamiętnień, no wiesz, Holokaustów i tym podobnych, „Palestyńczycy” po prostu przypominają światu, że oni też byli kiedyś dużymi graczami w biznesie zabijania Żydów, biesiadując przy stole z największym na świecie, alfa ultra-grubą rybą bossem, niedoścignionym zabójcą Żydów, samym bratem Adolfem, tutaj, w Berlinie. Tak!

Nie ma nic antysemickiego w „Palestyńczykach” krzyczących „Śmierć Żydom!” na ulicach Berlina. Są po prostu niezrozumianymi ludźmi, którzy tęsknią za dobrymi czasami, a my nie możemy znaleźć w naszych sercach współczucia, aby im to zapewnić. Hańba nam.

Jako całkowicie nieistotna uwaga na marginesie: granica między niemiecką skrupulatnością proceduralną a totalitarną arbitralnością jest cienka, o czym przekonała się samotnie protestująca przeciwko Samidoun:


Niemiecki oddział Samidoun jest bardzo aktywny w całym kraju, a władze często okazują szacunek tej grupie terrorystycznej. W 2020 roku mieszkająca we Frankfurcie izraelska skrzypaczka, Ana Agre, zorganizowała jednoosobowy protest przeciwko demonstracji Samidoun. Policja we Frankfurcie wezwała ją do opuszczenia terenu ze względu na jej izraelską flagę i nakazano jej stawienie się na policyjne przesłuchanie w związku z jej proizraelską działalnością.

Kiedy zapytała funkcjonariusza policji we Frankfurcie, dlaczego nie wolno jej mieć w publicznym miejscu izraelskiej flagi, funkcjonariusz odpowiedział: „Bo mnie się to nie podoba”.

A co w takim razie z odpowiedzialnością rządu federalnego? JNS zapytał ich także. Według rzecznika Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Wspólnoty, Björna Bowinkelmanna:


„Prosimy o zrozumienie, że Federalne Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Społeczności na ogół nie komentuje rozważań dotyczących ewentualnego zakazu, niezależnie od tego, czy w indywidualnych przypadkach istnieją przesłanki do takich rozważań”.

Bowinkelmann dodał, że „Federalne Ministerstwo Spraw Wewnętrznych postępuje w ten sposób, ponieważ w przeciwnym razie istniałoby ryzyko, że osoby potencjalnie poszkodowane podejmą odpowiednie działania, a skuteczność oficjalnych środków operacyjnych może zostać osłabiona lub udaremniona”.

Kiedy Bowinkelmann tak pokornie „prosi o zrozumienie”, musi mieć na myśli nieznośnego rabina Abrahama Coopera, który po prostu nie pozwala, by ta sprawa z okrzykami „śmierć Izraelowi” zniknęła.


Rabin Abraham Cooper, zastępca dziekana w Centrum Szymona Wiesenthala, powiedział JNS: „Już od lat podnoszę w Ministerstwie Sprawiedliwości kwestię okrzyków „Śmierć Izraelowi” na ulicach Berlina itp. tego dnia i podczas innych demonstracji antyizraelskich. Nic się nie zmieniło. Walka z antysemityzmem to ciężka praca, ale aby była skuteczna, ci, którzy publicznie wykrzykują groźby, jakich nie słyszano na ulicach Niemiec od czasów nazistowskiej III Rzeszy, muszą ponieść konsekwencje”.

Cooper kontynuował: „Doceniamy różne inicjatywy ogłoszone w celu zwalczania antysemityzmu, ale jeszcze większe znaczenie ma aresztowanie i ściganie protestujących pod hasłem „Śmierć Izraelowi”. Bez tego włączenie nienawiści do Żydów do głównego nurtu niemieckiego społeczeństwa będzie się tylko rozszerzać, z potencjalnie tragicznymi skutkami. Jeśli historia czegoś nas nauczyła, to tego, że słowa nauczane i wypowiedziane w Niemczech w latach trzydziestych XX wieku przygotowały grunt pod Zagładę”.

I tu rabin się myli. Tamci byli nazistami – mieli swastyki, nosili buty z cholewami i oddawali nazistowski salut Hitlerowi. Przy takim braku zrozumienia „skuteczność oficjalnych środków operacyjnych może zostać osłabiona lub udaremniona”, no wiesz, jak na olimpiadzie w Monachium.

Przypisy:

  1. Benjamin Weinthal, “Chants of ‘Death to Jews’ at Samidoun Berlin march spark calls to ban NGO,” in Jewish News Syndicate, 17 April 2023. https://www.jns.org/chants-of-death-to-jews-at-samidoun-berlin-march-spark-calls-to-ban-ngo/?utm_source=Middle+East+Forum&;utm_campaign=4caa16c9df-MEF_weinthal_2023_04_19_12_45&utm_medium=email&utm_term=0_086cfd423c-4caa16c9df-[LIST_EMAIL_ID]&goal=0_086cfd423c-4caa16c9df-33671453&mc_cid=4caa16c9df

Anjuli Pandavar – Urodzona w RPA, w muzułmańskiej rodzinie, czarna Brytyjka, pisarka, która porzuciła islam i którą kilka lat temu wyrzucono z jednego z forów dyskusyjnych amerykańskich ateistów pod zarzutem rasizmu, bigoterii i kilku innych grzechów głównych, z których kroplę goryczy przelało jej stwierdzenie, że czarny bandyta to nadal bandyta.

Anjuli Pandavar przedstawia się czasem jako obywatelkę świata. Faktycznie jeździ po świecie, wykłada literaturę angielską, czyta lokalną, pasjonuje się historią, a ta pasja towarzyszy jej od dziecka. Na polskim rynku księgarskim jest dostępna jej książka „Islam. Wiara a człowieczeństwo. Wydana przez wydawnictwo „Stapis” .

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

Harvard Hillel President’s campus fears: lessons from my senior thesis

Apr26
Harvard Hillel President’s campus fears: lessons from my senior thesis

Sabrina Goldfischer

“Wall of Resistance,” constructed by the Palestinian Solidarity Committee, outside the Harvard University Science Center during Israel Apartheid Week (March 25-31, 2023).

When I served as President of Harvard Hillel, the center for Jewish life on campus, in the 2021 academic year, I knew that the position required me to navigate extremely difficult conversations related to the Israeli-Palestinian conflict on campus. As a Jewish student, I had watched from a distance as my predecessors leaped into crisis management mode each time tensions flared in the Middle East, and consequently on Harvard’s campus. In the spring of 2021, violence between Israelis and Palestinians erupted. I felt the emotional weight of Jewish students on campus; my phone constantly pinged with students seeking comfort. I worked around the clock to make sure they did not feel alone. I began to understand the challenges some Harvard students faced, simply because they were Jewish.

Sabrina Goldfischer, former Harvard Hillel President, holding her completed senior thesis in Harvard Yard.

These experiences spurred me to dedicate a year of my life to writing a senior thesis on what it is like to be Jewish on a college campus. I interviewed 60 Jewish Harvard students, Harvard Hillel staff members, and students and Hillel staff members at nearby Massachusetts schools to help answer this question. 

What I learned was concerning: the most acute examples of discrimination involved Harvard’s Israeli students. One student faced backlash for his involvement with Israel Trek, an Israeli student-led trip to Israel for Harvard students who do not identify as Jewish. He reached out to organizers of the anti-Trek movement on campus, hoping to begin a dialogue and potentially incorporate their feedback. They refused to speak to him. The Harvard Crimson published an article about the outreach effort, and quoted a member of the Palestinian Solidarity Committee, Harvard’s primary pro-Palestinian advocacy group, who had suggested, were they to meet with the Israeli student, that their physical safety might be jeopardized. He was shocked that The Harvard Crimson was willing to publish what felt like a personal attack. 

Indeed, social alienation is unavoidable for Harvard’s Israeli students. Students recall moments of feeling like their “humanity was questioned.” One student said to their Israeli peer, “I can only imagine the war crimes you have committed.” Another explained that his friend was not allowed into a social organization when the leadership discovered he was Israeli. At Harvard, students face obstacles — social and otherwise — simply because of their nationality. 

Amongst all my interviewees, one of the most pervasive themes was self-censorship. In particular, students felt uncomfortable identifying as “pro-Israel,” irrespective of the term’s definition. Certain students who identify as progressive in the American political system felt they needed to conceal their Israel politics in order to access campus’ liberal spaces. One student revealed that they “chose to not engage because it is a topic where you can be seen as absurd for being pro-Israel, and [I] would rather maintain the reputation of being a ‘normal person’ on campus.”  Anti-Zionism, then, has become the norm in most social and intellectual milieux on campus. This affects how Harvard’s largest Jewish institution is perceived. For instance, another student recalled a first-year orientation program that purported to show incoming students the “bad parts of Harvard.” The tour guide, suggesting it was a hostile environment for Palestinian students, stopped at Hillel. 

Every year, the PSC participates in Israel Apartheid Week, a national movement on college campuses during which students organize rallies, speaker events, and displays. At Harvard, its centerpiece is the PSC’s “Wall of Resistance” (which was up March 25-31). Intended to remind students of the security barrier in the West Bank, it highlights the oppression of Palestinians, alleges that Israel is an apartheid state, and invokes a series of other progressive social justice movements, too. The wall demonstrates how anti-Zionism affects the broader Jewish community – the environment created by groups like the PSC on campus makes Jewish students feel, at best, censored, and at worst, unsafe. One student shared their reaction with me: “Seeing the country that’s such a huge part of my religion and identity falsely demonized, singled out, and misrepresented in the center of campus makes me feel hated and unwelcome, and signals to me that there isn’t a place for me or my values on this campus. By misrepresenting Israel, the Wall shuts down any dialogue, discussion, progress or learning, especially for the majority of Harvard students who aren’t knowledgeable about Israel and everything that it is and stands for.” The PSC’s characterization is reductive and inaccurate; as another student described, “Slogans like “Zionism is White Supremacy” [written on the Wall] serve to erase the identities and experiences of the millions of Mizrahi Jews, myself included, whose ancestors never set foot in Europe, and for whom Israel provided a refuge after they were ethnically cleansed from their homes.” 

The Holocaust imagery on one of the panels of the Wall is inexcusable. I think of my ancestors who perished in the Holocaust; it is devastating to see my generational trauma exploited. Moreover, the Wall fosters a spurious sense of intersectionality by invoking so many issues of justice. Jews have fought alongside other oppressed communities for centuries, and it is these same humanitarian values that compelled Jews to escape persecution and inspired them to build and preserve a safe and secure Israel.

I have spent countless hours speaking with students, compiling results, and just sitting with my own reflections. I mentioned earlier that students involved in pro-Palestinian advocacy have refused to engage in conversation – both directly, by declining invitations to talk, and indirectly, in the abrasive statements on their Wall that preclude discourse, like “there is no Zionist state without racism.” But we must pursue dialogue wherever and whenever we can – students cannot be afraid to talk to each other. Both of our communities have deeply held connections to this land. The more we talk, the better we empathize: the PSC’s Wall hardly encourages this.

My thesis begins with this quote from the 20th century theological and social justice activist Rabbi Abraham Joshua Heschel: “We are closer to God when we are asking questions than when we think we have the answers.” This time it feels right to end with it.

ABOUT THE AUTHOR
Sabrina Goldfischer is a senior at Harvard studying Government with a Secondary in Jewish Studies. Originally from Poughkeepsie, NY, she has served as President of Harvard Hillel, and currently works as the Harvard Hillel Intern for Combating Antisemitism. Connect with her here if you are interested in reading her full thesis.

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

<

Israeli high schoolers sweep international math competition

Apr26
Israeli high schoolers sweep international math competition

JERUSALEM POST STAFF

The competition consisted of multiple exam days, requiring contestants to take a 4.5-hour exam, consisting of difficult questions in the fields of elementary mathematics.
.

Israel’s female winning team at their competition in Slovenia / (photo credit: FUTURE SCIENTISTS CENTER AND MINISTRY OF EDUCATION)

In a historic first, an all-female team of young Israeli mathematics students took home every medal possible at the European Girls’ Mathematical Olympiad (EGMO) in Slovenia. These young Israeli math enthusiasts won the gold, silver, and bronze medals after competing against 214 contestants from 54 countries worldwide. 

Not only was this an extraordinary achievement for these young students, but one student, in particular, stood out from the crowd. Participant Noga Friedman not only took home the gold medal for her achievements but ranked 1st competition wide with a “perfect score.”

The three students who represented Israel at the EGMO competition hailed from Rehovot and Herzliya, between grades 10 and 12. Noga Friedman, who took home gold, and Neta Ilani, who won the bronze medal, are both from Rehovot and attend De Shalit High School. Friedman is in 11th grade, and Ilani is in 10th grade. The silver medalist, Yara Shulman, is in 12th grade at Rishonim High School and hails from Herzliya.

What is the European Mathematics Olympiad for Girls?

The European Mathematics Olympiad for Girls (EGMO) is a competition that has been held since 2012. This is not Israel’s first time participating, having participated in its eighth competition since entering the ranks in 2016. Since Israel’s involvement in the competitive series began, Israeli female math enthusiasts have won an impressive 19 medals in the Olympiad.

Israel’s female winning team (credit: FUTURE SCIENTISTS CENTER AND MINISTRY OF EDUCATION)

The competition consisted of multiple exam days, requiring contestants to take a four-and-a-half-hour exam. The exam consisted of 3 extremely difficult questions in the fields of elementary mathematics: Algebra, combinatorics, geometry and number theory.

Education Minister Yoav Kish expressed excitement and gratitude for the competition winners.

“I am very proud of our students who traveled to represent us with honor in the European Math Olympiad and won. They have proven that perseverance, determination and effort are the keys to success. Each one of them represents our future generation and I am confident that many more successes are in store for you,” he said

Assaf Tselal, Director General of the Education Ministry added, “We are proud of our female students’ team, the educators who support and accompany them, and the schools where they are educated. Their impressive achievements inspire admiration, pride and immense inspiration. I am sure that the members of the team, and other students who will follow in their footsteps, will lead the State of Israel to the forefront of the world stage.”

Chairman of the Center for Future Scientists, Yarom Ariav, also responded to the major success accomplished by these three young women. “The achievements of Israeli students in the European Mathematics Olympiad for girls inspire respect, appreciation and admiration and are a source of pride and a golden opportunity to rise to the national level. The talented Israeli students competed against the best from all over the world and displayed extraordinary abilities, and for that they deserve great appreciation.”

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com