ANTYSEMITYZM MA GŁĘBOKIE KORZENIE W TRADYCJI LEWICY

Lennart Berntson
ze szwedzkiego tłumaczenie: google.com

Lewica postrzega siebie jako przeciwieństwo antysemityzmu, ale nowe książki o poglądach lewicy na judaizm, Izrael i syjonizm pokazują, że ten obraz siebie nie jest prawdziwy. Już Marks powiązał Żydów z kapitalizmem, a przedstawiciele lewicy 68 często oskarżają Izrael o to, że jest państwem rasistowskim. Ta krytyka jest często ściśle związana z antysemickimi szablonami.

OD DAWNA panuje powszechne przekonanie, że lewica, zarówno w Szwecji, jak i na arenie międzynarodowej, zawsze dystansowała się i zwalczała antysemityzm we wszystkich jego formach – co nie mniej ważne, sama lewica była i jest silnie przekonana o swoim antysemityzmie. Uważa uprzedzenia wobec Żydów i pogardę dla judaizmu za reakcyjne i utożsamiane z prawicowym ekstremizmem i nazizmem. Sama lewica określiła się jako historycznie postępowa i uważała się za należącą do tradycji Oświecenia i radykalnego humanizmu. Ogólnie uważa się za najważniejszego i być może najbardziej niezachwianego przeciwnika faszyzmu i antysemityzmu. Przez lewicę rozumiem tu ruchy i jednostki, które w swoim czasie były “na lewo” socjaldemokracji – na przykład tradycyjne partie komunistyczne, skrajnie radykalne grupy socjalistyczne, intelektualni “towarzysze” sowieckiego komunizmu, a po 1968 r. także nowa lewica.

Sama lewica określiła się jako historycznie postępowa i uważała się za należącą do tradycji Oświecenia i radykalnego humanizmu.

Jeśli chodzi o Szwecję, pojęcie to zostało mocno zakwestionowane przez historyka Henrika Bachnera, częściowo w jego pracy doktorskiej Återkomsten. Antysemityzm w Szwecji po 1945 r. (1999), częściowo w “kwestii żydowskiej”. Debata na temat antysemityzmu w Szwecji w latach 1930. (2009). W pierwszej książce, która wywołała intensywną dyskusję, Bachner wykazał bardzo przekonująco, że kilka antysemickich lub antyżydowskich idei pojawiło się ponownie w szwedzkiej debacie po wojnie między Izraelem a państwami arabskimi w czerwcu 1967 r. i że idee te były promowane głównie przez część radykalnej lewicy. Badania Bachnera podniosły szereg pytań: Jakie były podobieństwa i różnice między tradycyjnym antysemityzmem a nowym? Czy w klasycznym marksizmie i socjalizmie istniały idee, które antycypowały antysemickie wzorce myślowe, za które krytykowano Nową Lewicę? I czy krytyka Izraela była równoznaczna z antysemityzmem?

W ubiegłym roku ukazały się trzy solidne prace na temat stanowiska lewicy wobec judaizmu, syjonizmu, antysemityzmu i Izraela. Dwie z nich to pierwsze wydania, a mianowicie “Izrael i europejska lewica” Colina Shindlera. Między solidarnością a delegitymizacją i od ambiwalencji do zdrady Roberta S. Wistricha. Lewica, Żydzi i Izrael. Trzecim dziełem są Próby diaspory Anthony’ego Juliusa. Historia antysemityzmu w Anglii, która ukazała się w 2010 roku, ale jest teraz dostępna w nowym wydaniu. Zarówno Shindler, jak i Wistrich są historykami prowadzącymi rozległe badania w swoich dziedzinach specjalizacji. Colin Shindler, profesor w School of Oriental and African Studies na Uniwersytecie Londyńskim, pisał głównie o Izraelu i Palestynie, podczas gdy Robert S. Wistrich, obecnie profesor Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie, jest międzynarodowym autorytetem w dziedzinie historii antysemityzmu. Anthony Julius, z drugiej strony, jest praktykującym prawnikiem w Londynie z doktoratem z historii literatury, a także uznanym publicystą i dyskutantem.

Podobną strukturę mają zwłaszcza książki Schindlera i Wistricha. Obaj przyjmują za punkt wyjścia stanowisko wczesnego ruchu robotniczego w sprawie “kwestii żydowskiej” i judaizmu, a następnie śledzą dyskusję w radykalnym socjalizmie i komunizmie od końca lat 1800. do dzisiejszego konfliktu między Izraelem a Palestyńczykami. Nacisk petycji jest jednak bardzo zróżnicowany. Shindler skupia się głównie na warunkach panujących w Wielkiej Brytanii, podczas gdy Wistrich skupia się na Rosji/Związku Radzieckim i Europie Środkowej. Nawet w przypadku Juliusa perspektywa jest głównie historyczna, ale istnieje również próba hermetyzacji i określenia charakteru współczesnego antysemityzmu. Razem te trzy prace dają niezwykle dokładny i dokładny obraz rozwoju poglądów lewicy na judaizm, syjonizm i Izrael, obraz, który, nawet ku mojemu zaskoczeniu, jest o wiele bardziej kompromitujący dla lewicy, niż zwykle sobie wyobrażamy.

WSPÓŁCZESNA “KWESTIA ŻYDOWSKA”, jak również świecki antysemityzm pojawiły się w 1800 roku i bardzo angażują klasycznych myślicieli socjalizmu. Stanowisko nie było jednak jednoznaczne i istnieją przykłady takie jak Engels i Kautsky, którzy wyraźnie odrzucili antysemityzm i opowiadali się za powszechną równością wszystkich grup etnicznych. Znacznie bardziej powszechne było jednak postrzeganie, które widziało w Żydach jako grupę przedstawicieli najbardziej odrażających cech kapitalizmu spekulatywnego – w rzeczywistości utożsamiało te cechy z judaizmem. Byli to na przykład Blanqui, Fourier, Proudhon i Bakunin, ale także, jak pokazuje Wistrich, Karol Marks. W jednym ze swoich pism młodzieżowych, O judaizmie, napisał:

Jaka jest świecka konstytucja judaizmu? Praktyczna potrzeba, interes własny.

Czym jest światowy kult Żyda? Szachy t. Kto jest Jego światowym Bogiem? Pieniądze.

Studnia! Wyzwolenie od szachów i pieniędzy, czyli od praktycznego, realnego judaizmu, byłoby wyzwoleniem całego naszego czasu.

(tłum. Sven-Eric Liedman)

Słowa te nie były młodzieńczym postępem Marksa. Nawet w późniejszym okresie życia, według Wistricha, zrównał judaizm z komercją i spekulacją i postrzegał społeczeństwo burżuazyjne jako zjudaizowane. Mówiąc bardziej ogólnie, Marks i całe pokolenie czołowych socjalistów wierzyło, że pozycja Żydów była konsekwencją rozwoju od feudalizmu do kapitalizmu. Wraz z rozwojem społeczeństwa ich rola jako “hakerów pieniędzy” zniknęłaby, a oni sami staliby się częścią istniejącego społeczeństwa. “Problem żydowski” automatycznie zniknąłby wraz z przejściem do socjalizmu, ale oczywiście zniknąłby też judaizm i Żydzi jako grupa.

Chociaż antysemityzm był zasadniczo postrzegany jako reakcyjny, wielu socjalistów, nie tylko w Niemczech, uważało, że jest to ruch o postępowym potencjale, ponieważ wrogość skierowana na przykład przeciwko żydowskim bankierom i właścicielom fabryk była wyrazem stanowiska antykapitalistycznego (dokładnie te same argumenty wysuwała skrajnie lewicowa grupa terrorystyczna RAF w latach 1970.). Jednym z tych antyżydowskich socjalistów był Franz Mehring, jeden z twórców niemieckiego komunizmu i autor klasycznej biografii Karola Marksa. Mehring twierdził, że niemieccy Żydzi sami ponoszą winę za nienawiść, z jaką się spotkali. Za formalistyczną fasadą burżuazyjnej demokracji bezwstydnie promowali własne wąskie interesy kosztem mas.

JAK POKAZUJĄ ZARÓWNO WISTRICH, JAK i Shindler, “kwestia żydowska” miała specjalny status w Rosji przełomu wieków. Większość europejskich Żydów mieszkała tutaj, a prześladowania Żydów były gorsze niż gdzie indziej. Istniał również ścisły i szczególny związek między radykalnym socjalizmem a żydowskimi wysiłkami emancypacyjnymi. Z jednej strony szeregi rosyjskich Żydów odrzuciły swoją żydowskość i weszły do ruchu bolszewickiego jako internacjonalistyczni rewolucjoniści. Z drugiej strony, to właśnie w Rosji w tym samym czasie ukształtował się syjonizm o zabarwieniu socjalistycznym. Stanowiło to fundamentalne dążenie do osiągnięcia narodowego samostanowienia narodu żydowskiego i odpowiadało narodowej walce o niepodległość, którą wiele innych narodów walczyło w tym samym czasie.

Szczególnie Shindler wnikliwie pokazuje, jak rosyjscy bolszewicy pod przywództwem Lenina, a także czołowi niemieccy socjaldemokraci, zareagowali inaczej na syjonizm niż na nacjonalizm innych narodów. Podczas gdy bolszewicy uznawali uzasadnione prawo “narodów kolonialnych” do narodowego samostanowienia, konsekwentnie odmawiali syjonizmowi odpowiedniej legitymizacji. Syjonizm był postrzegany jako ruch reakcyjny, a Żydzi nie byli uważani za posiadających świadomość narodową ani nie stanowiących odrębnego narodu. Podobnie jak Marks, Lenin twierdził, że antysemityzm i syjonizm nie mogą być przezwyciężone przez Żydów angażujących się we własny projekt budowania narodu i tożsamości, ale tylko przez powstanie Żydów i judaizmu w socjalistycznym przewrocie.

W rzeczywistości były to dwie diametralnie różne idee. Z jednej strony była linia radykalnego socjalizmu, który chciał rozwiązać “kwestię żydowską” poprzez rozpad judaizmu – to antyżydowskie stanowisko było bronione nie tylko przez dużą grupę żydowskich rewolucjonistów. Po drugiej stronie był syjonizm, który chciał przezwyciężyć izolację i tradycjonalizm getta poprzez narodową żydowską samostanowienie, poprzez świecki i egalitarny projekt budowania narodu.

SYTUACJA ŻYDÓW W Europa podupadła w okresie międzywojennym, czego kulminacją była katastrofa II wojny światowej. Winą za to jest oczywiście przede wszystkim nazizm i oczywiście słuszne jest zrównanie prawicowego ekstremizmu z uprzedzeniami i prześladowaniami Żydów. Jednak ten obraz przesłania fakt, że judaizm i syjonizm były jednocześnie zwalczane przez państwo radzieckie i ruch komunistyczny. Nowi władcy Kremla nie tylko zakazali syjonizmowi działania w Związku Radzieckim po 1920 roku.

Wyróżniali także syjonizm jako bezpośredniego wroga komunizmu i agenta brytyjskiego imperializmu. W Anglii, według Shindlera, partia komunistyczna pracowała nad powstrzymaniem żydowskiej emigracji do Palestyny i sprzeciwiała się rozwiązaniu w postaci dwóch państw zaproponowanemu przez Komisję Peela w 1937 r. – ustanowieniu państwa żydowskiego w Palestynie – które zaszkodziłoby walce z faszyzmem. Jesienią 1937 roku “Daily Worker” twierdził, że syjoniści pracujący dla państwa żydowskiego w Palestynie “… mówić z akcentem Mussoliniego twierdzącego, że jest imperium, albo Hitlera, albo Japonii w Chinach…”. Kiedy Stalin i Hitler zawarli pakt Ribbentrop-Mołotow w 1939 r., traktat zawierał klauzulę stwierdzającą, że Moskwa dokona ekstradycji do Berlina niemiecko-żydowskich komunistów, którzy uciekli do Związku Radzieckiego przed Hitlerem. Tak też się stało.

Na tym tle dziwne jest, że między 1945 a około 1948 rokiem Związek Radziecki częściowo poparł utworzenie państwa Izrael, a częściowo zaakceptował, że Czechosłowacja dostarczyła mu broń w pierwszej wojnie z państwami arabskimi. Było ku temu kilka powodów. Ważniejsze jest jednak wskazanie, że sowieckie poparcie dla syjonizmu i Izraela było krótkim nawiasem. Już w 1948 roku Stalin rozpoczął polowanie na Żydów w Związku Radzieckim – zwalniano ich z wysokich stanowisk, przedstawiano jako piątą kolumnę, tłumiono żydowskie formy wyrazu kulturowego. Kulminacją kampanii był proces żydowskich lekarzy w Moskwie w 1953 roku.

Kilka lat wcześniej podobny proces przeciwko czołowym czeskim komunistom żydowskiego pochodzenia odbył się w Pradze. We wszystkich tych kontekstach syjonizm został potępiony jako wyraz burżuazyjnego nacjonalizmu i narzędzie amerykańskiego imperializmu. Jednocześnie komuniści zaprzeczali, że te kampanie i czystki Żydów w Europie Sowieckiej i Wschodniej, lub potępienie syjonizmu, miały cokolwiek wspólnego z antysemityzmem. Jak to możliwe ze strony ruchu, który stał na czele walki z nazizmem?

WOJNA CZERWCOWA 1967 MIĘDZY Izrael i państwa arabskie oznaczają punkt zwrotny w stanowisku lewicy wobec syjonizmu i Izraela. Oskarżenia były teraz poważniejsze niż wcześniej. Nie chodziło już tylko o odmówienie syjonizmowi legitymizacji i postępowości, które lewica przyznała wszystkim innym popularnym nacjonalizmom poza Europą. Izrael został teraz scharakteryzowany jako projekt kolonialny na wzór reżimów białego apartheidu w południowej Afryce. Został potępiony jako agent amerykańskiego imperializmu dążącego do obalenia postępowych państw arabskich. Sprzeciw wobec Izraela był postrzegany jako integralna część szerszej antyimperialistycznej walki solidarnościowej. Zarówno Wistrich, jak i Shindler i Julius pokazują, że sowiecka propaganda przeciwko Izraelowi została pochłonięta przez lewicę z 1968 roku, która z perspektywy czasu chwaliła się za krytyczne stanowisko wobec ideologii i polityki Związku Radzieckiego.

Nie chodziło już tylko o odmówienie syjonizmowi legitymizacji i postępowości, które lewica przyznała wszystkim innym popularnym nacjonalizmom poza Europą.

“Kwestia palestyńska” była zlecana na zewnątrz od końca lat 1960. przez Nową Lewicę i wiele skrajnie małych grup nawiązało bliskie kontakty z nowo powstałymi palestyńskimi organizacjami lewicowymi, takimi jak Fatah, LFWP i DFLP. W następnym kroku kilku europejskich lewicowych aktywistów zostało wciągniętych w różne palestyńskie akcje terrorystyczne. Od wczesnych lat 1970. uważano, że syjonizm jest nie tylko reakcyjny. Twierdzono, że Izrael prowadzi teraz politykę ludobójstwa na Palestyńczykach; Kraj ten musi być zatem opisany jako państwo podobne do nazistowskiego – Żydzi, jak argumentowano, zachowywali się wobec Palestyńczyków jak rasistowski naród. W 1975 roku, z inicjatywy sowieckiej i przy wsparciu państw arabskich, Zgromadzenie Ogólne ONZ określiło syjonizm jako rasistowską ideę i ruch.

Stanowisko sowieckiej lewicy komunistycznej – w tym wszystkich jej intelektualnych orędowników na Zachodzie – wobec judaizmu i syjonizmu do 1968 r. było zdominowane przez następujące idee: kapitalizm, chciwość i judaizm były postrzegane jako różne strony tego samego. Żydzi, w przeciwieństwie do innych narodów, nie stanowili określonego narodu i nie mieli prawa do narodowego samostanowienia. Syjonizm, w przeciwieństwie do innych ruchów narodowych, nie był uważany za postępowy, ale reakcyjny, wroga komunizmu i agenta imperializmu – najpierw brytyjskiego, a później amerykańskiego. Do tego należy oczywiście dodać bardziej wulgarne oskarżenia, które pojawiły się głównie w prasie sowieckiej i wschodnioeuropejskiej, a także antyżydowskie czystki i antysemickie kampanie, które istniały w tych samych krajach do 1968 r. włącznie.

Po pierwsze, żydowski nacjonalizm jako idea i państwo został oskarżony o rasizm.

Oskarżenia przeciwko Izraelowi i syjonizmowi, które pojawiły się po 1968 r. zarówno ze strony Starej, jak i Nowej Lewicy, skupiały się na trzech domniemanych zbrodniach. Po pierwsze, żydowski nacjonalizm jako idea i państwo został oskarżony o rasizm. Po drugie, Izrael był uważany za państwo kolonialne: po jednej stronie stało kolonialne państwo Izrael wspierane przez imperializm USA, po drugiej postępowe państwa arabskie (takie jak Syria Assada, Egipt Mubaraka, Libia Kaddafiego i Irak Saddama Husajna) oraz rewolucyjne palestyńskie ruchy wyzwoleńcze. Po trzecie, Izrael został oskarżony o prowadzenie faszystowskiej polityki: demokratyczne siły świata, wraz z działaniami Izraela, stanęły przed nowym prawicowym ekstremistycznym wyzwaniem, równie niebezpiecznym i śmiertelnym jak nazistowskie. Wistrich pokazuje, jak sowiecka prasa komunistyczna w dziesięcioleciach po 1968 roku obfituje w porównania między Izraelem a nazistowskimi Niemcami. W latach 1970. te trzy tematy zyskały popularność w różnym stopniu w partiach socjaldemokratycznych Europy Zachodniej, potwierdzając w oczach lewicy, że reprezentuje uprawnioną krytykę Izraela i syjonizmu, wolną od antysemityzmu.

Po upadku ZWIĄZKU RADZIECKIEGO I RUCHU KOMUNISTYCZNEGO można by oczekiwać, że propagandowe i niewłaściwe oskarżenia przeciwko Izraelowi i syjonizmowi zmniejszyłyby się. Wręcz przeciwnie, oskarżenia rosły w siłę. Ważnym czynnikiem było to, że młodsze pokolenie lewicy, zdezorientowane historyczną klęską 1989 r. i zainspirowane perspektywami postkolonialnymi, zyskało sympatię dla rosnącego islamizmu w ruchu palestyńskim, między innymi przedstawionego w kampanii terroru Hamasu i Islamskiego Dżihadu przeciwko Porozumieniom z Oslo po 1994 r. Spotkanie z wojującym, antyliberalnym i antyzachodnim islamizmem arabskim doprowadziłoby nie tylko lewicę, ale także część opinii socjaldemokratycznej i liberalnej do kontaktu z inspirowanym przez nazistów i nieskrywanym antysemityzmem, który jest regułą, a nie wyjątkiem w sąsiednich państwach Izraela i w ruchu palestyńskim.

Om sambandet mellan nazismen och den arabisk/palestinska antisemitismen har bland annat Jeffrey Herf skrivit i Nazi Propaganda for the Arab World (2009) och Klaus-Michael Mallmann/Martin Cüppers i Halbmond und Hakenkreuz (2008). Denna antisemitism är utbredd i flera arabländer, bland annat i form av tv-program med anklagelser om judiska ritualmord på arabiska barn, med spridning av Sion Vises Protokoll, med försäljning av Hitlers Mein Kampf och påståenden om en konspirativ judisk makt inom internationell politik och ekonomi. En ny viktig vändpunkt i vänsterns hållning till komplexet Israel/sionism/judendom kom med FN-konferensen mot rasism i Durban 2001. Denna initierades av UNCHR med stöd av Arabförbundet. Vid en förberedande konferens i Teheran enades man om ett dokument som krävde ”a policy of complete and total isolation of Israel…a cessation of all links: diplomatic, economic…”. Dokumentet blev inte antaget, men konferensens brännmärkning av Israel aktiverade en våg av bojkottkrav. Som Shindler visar blev London åren efter ett centrum för en internationell kampanj för att förbjuda israeliska varor och bojkotta israeliska akademiker och forskare. De senare kraven måste betraktas som särskilt osmakligt med tanke på vad som hände i Tyskland under 1930-talet.

Durban öppnade utan tvivel portarna för en vänstervåg av mer virulent antisemitism vars gemensamma nämnare var en demonisering av Israel. Gamla antisemitiska tankegångar blev återigen comme il faut. Julius citerar exempelvis den portugisiske författaren, kommunisten och nobelprisvinnaren José Saramago som 2002 vräkte ur sig att ”Israel is a racist state by virtue of Judaism’s monstrous doctrines – racist not just against Palestinians, but against the entire world, which it seeks to manipulate and abuse”. Den norske fredsforskaren Johan Galtung menade för något år sedan att Sions Vises Protokoll var en intressant skrift och att dess teser om judisk världsmakt bara kan tillbakavisas genom en empirisk prövning.

Komunistyczna dyrektor kulturalna Aftonbladet, Åsa Lindeborg, poparła w zeszłym roku publikację oskarżeń o izraelską grabież organów od Palestyńczyków – wariant klasycznego, antysemickiego mitu krwi o żydowskim mordzie rytualnym na chrześcijańskich dzieciach. Kilka lat temu socjaldemokratyczny radny Malmö, Ilmar Reepalu, zażądał od Żydów z Malmö, by zdystansowali się od syjonizmu, aby uniknąć prześladowań na ulicach miasta. W ten sposób nawiązał do odwiecznej antysemickiej idei, że każdy Żyd ponosi zbiorową odpowiedzialność za cały judaizm i za to, co jest czczony. Były dyplomata Ingemar Karlsson stwierdził niedawno, że Izrael staje się rasistowską wyspą w zglobalizowanym świecie, tym samym pośrednio powołując się na tradycyjne antysemickie pojęcie Żydów jako wykluczającej populacji getta, na którą nie ma miejsca we współczesnym świecie.

Oczywiście, jak podkreślają zarówno Shindler, jak i Wistrich oraz Julius, istnieje podstawa zarówno do rzeczowej, jak i uzasadnionej krytyki polityki Izraela. Ale krytyka syjonizmu i Izraela, która włóczy się wraz z antysemickimi szablonami lub towarzyszy antyżydowskim frazesom propagandowym islamizmu i reakcyjnych państw arabskich, zdecydowanie przekroczyła granicę intelektualnej przyzwoitości. Taka lewicowa krytyka ma na celu wyłącznie delegitymizację państwa izraelskiego w taki sam sposób, w jaki nazizm dążył do delegitymizacji narodu żydowskiego.

Lennart Berntson jest emerytowanym wykładowcą historii na Uniwersytecie w Roskilde i, wraz ze Svante Nordinem, liderem projektu badawczego Arvet efter 1968.

Jew-Hatred Struts the Stage in Berlin

Melanie Phillips / JNS.org

A screen backdrop at Roger Waters’ concert in Berlin with the names of Holocaust diarist Anne Frank and Palestinian journalist Shireen Abu Akleh. Photo: Twitter

The unspeakable performance by Roger Waters in Berlin last week crossed a number of new red lines, even for him.

The former Pink Floyd guitarist has long been infamous for his venomous attacks on Israel and antisemitic remarks. Few, though, could ever have imagined that he would be allowed to stage the obscene performance he put on at Berlin’s Mercedes-Benz arena.

As described on the German website Bell Tower, Waters displayed the names of people supposedly killed because of their identity. In an odious comparison, Anne Frank, who was indeed murdered because she was a Jew, was displayed as equivalent to Shireen Abu Akleh, the Al Jazeera journalist who was shot dead while covering clashes between Israeli troops and Palestinian gunmen in Jenin.

Dressed in a Waffen SS uniform under fascist-style banners hanging from the roof, Waters pretended to fire on the audience with a dummy rifle. When he exchanged this for a keffiyeh in an unsubtle reference to Israel and the Palestinian Arabs, the giant LED screen flashed up: “F*** bombing people in their homes. F*** the occupation. You can’t have occupation and human rights.”

In a speech bubble displayed on that screen, a fragment of dialogue channeled Jewish conspiracy theory by suggesting that the world was controlled by a cabal of wealthy individuals who were secretly pulling all the strings.

This diabolical spectacle of Jew-hatred received a standing ovation from the audience. And this happened in Berlin, the very epicenter of the Shoah.

Many who visit Berlin speak about the “impressive” or “moving” Holocaust memorial there. The fact that Waters could nevertheless stage this obscenity in that very city shows how thinking has become badly skewed.

There is now an unprecedented amount of Holocaust memorializing and education in the West. Yet the Shoah is nevertheless routinely misappropriated, trivialized and demeaned.

Words like “Nazi,” “fascism” and “holocaust” are now used to describe a dizzying range of presumed social ills. Meanwhile, verbal and physical attacks on Jews are becoming ever more frequent and brazen.

There are several reasons for this frightening trend. But Holocaust memorializing has itself played an unwitting part.

The demonization of the Jews is, of course, the never-ending hatred, as is the corresponding impulse to deny Jewish suffering. At the core of the form it takes today lies moral relativism—the replacement of objective truth by personal opinion, feelings and emotion. Relativism means no one’s values or status can be higher or lower than anyone else’s.

There can be no hierarchy of suffering. So Jews can never be allowed to make the justifiable claim that the Jewish people are unique, or that antisemitism is unique, or that the Nazi genocide of the Jews was unique.

Of course, this so-called equal status merely produces an inverted hierarchy in which good and bad, truth and lies, victim and victimizer are reversed.

That’s one reason why, in the minds of progressives for whom relativism is a kind of faith, Israel is an oppressor and its Palestinian attackers are its victims.

That’s why such progressives can’t acknowledge that the fate of Israeli victims of Palestinian terrorism is in a different moral universe from the fate of the Palestinians.

That’s why CNN chief international anchor Christiane Amanpour misrepresented the point-blank murder of Lucy Dee and her daughters by Palestinian terrorists in the disputed territories of Judea and Samaria as a “shootout”; and why Amanpour’s belated and lame attempt at an apology, altering “shootout” to the scarcely less distorted “shooting,” merely compounded the offense.

It’s why Waters so disgustingly equated Anne Frank with Shireen Abu Akleh, who was killed not because she was a Palestinian-American but because she had put herself in harm’s way by standing in the middle of a fire-fight.

And unfortunately, this most immoral equivalence has now become embedded into much Holocaust education and memorializing, which equate the genocide of the Jews with “other genocides.”

In his book The End of the Holocaust, Alvin Rosenfeld observed that the Anne Frank story has been reframed to articulate the need to overcome racism and homophobia, prevent mass murder and promote tolerance and kindness.

Jews like Anne Frank, however, were wiped out not because of a lack of tolerance or kindness or through prejudice but because of a derangement beyond comprehension directed at the Jewish people.

In Mosaic in 2016, Edward Rothstein wrote that Holocaust museums flinched from emphasizing the uniqueness of Jewish suffering. No such museum, he observed, could seemingly be complete without invoking other 20th-century genocides in Rwanda, Darfur or Cambodia.

If we are all guilty, though, then no one is guilty. More balefully still, if everyone can be a Nazi so, too, can the Jews. Holocaust universalism has thus led directly to the demonization of Israel by people claiming to be anti-racist.

In Britain, this is one reason why there have been strenuous objections to the Holocaust memorial and education center that the government wants to construct in a small park next to the Houses of Parliament. The project has been derailed by the late discovery of a planning law that forbids any such construction in this park, a law that the government is determined to overturn.

Aside from environmental objections, significant concerns have long been expressed that the message to be delivered by this center will relativize and thus devalue the Holocaust. These objections have been brushed aside by the government and the project’s backers in the Jewish community leadership.

However, the government itself has now given the game away by acknowledging that the main purpose of this center is not to commemorate the genocide of the Jews. As Housing Minister Baroness Scott disclosed earlier this month, its aim is to ensure that the story of what happened in the Holocaust “resonates with the public.”

And how will it do that? By denying the unique nature of the Jewish genocide. “The content will also address genocides in Cambodia, Rwanda, Bosnia and Darfur,” she said.

This drew a furious response from one of the leading opponents of the project, Baroness Deech, who said it would “demote the Shoah.”

Deech, who is Jewish and whose late father, historian Josef Fraenkel, fled the Nazis, said: “It would prompt generalities about hate and intolerance and would drain the presentation of the Shoah from its antisemitic origins dating back thousands of years.”

She went on: “They are going to put forward the message that if you see something bad going on, you must not be a bystander. If it’s just ‘don’t be a bystander,’ I don’t see how that helps people understand antisemitism and the plight of the Jews.”

Deech was backed by Gary Mond, chairman of the National Jewish Assembly, who said: “The main concern is that there must be no dilution to the principle that the Holocaust was totally unique and incomparable.”

But that message will be utterly diluted by this proposed memorial.

The government is being egged on by Jewish community leaders who refuse to get the point. Instead, they have bullied objectors to the project and vilified them as antisemites, despite the fact that a number of them are Jews.

These leaders are thus weaponizing antisemitism to drive through a project that will instrumentalize antisemitism, in order to deliver a message that will betray the memory of Jews murdered in the Shoah by diminishing their unique fate.

Universalizing the Holocaust has happened for two reasons. The non-Jewish world wants to share the protected moral status of being victims of the greatest crime in history by claiming other evils are just as bad. Diaspora Jews, desperate not to be viewed as different, are terrified of asserting Jewish uniqueness, even over this.

Meanwhile, a depraved antisemite struts the stage in Berlin.