Kiedy rakieta wystrzelona przez Palestyński Islamski Dżihad eksplodowała przed szpitalem Al-Ahli w Gazie, Hamas w ciągu kilku minut oświadczył, że Izrael zbombardował szpital i fałszywie zapewnił, że zginęły w nim setki ludzi. Organizacja Narodów Zjednoczonych natychmiast obwiniła Izrael, a Sekretarz Generalny ONZ António Guterres w swoim przemówieniu na szczycie w Chinach potępił Izrael za eksplozję. Na zdjęciu: parking szpitala Al-Ahli w Gazie, 18 października 2023 r., po wylądowaniu tam rakiety wystrzelonej przez Palestyński Islamski Dżihad. (Zdjęcie: Shadi Al-Tabatibi/AFP via Getty Images)

ONZ i Hamas: Partnerzy w zbrodni

Robert Williams
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Od 7 października, kiedy terroryści Hamasu najechali południowy Izrael i dokonali masakry co najmniej 1200 osób oraz porwali kolejnych 240 Izraelczyków i osób innych narodowości, Organizacja Narodów Zjednoczonych działa jako nieoficjalne ramię propagandowe wspieranej przez Iran organizacji terrorystycznej Hamas.

Wydaje się, że głównym celem kampanii propagandowej – poza oczernianiem Izraela – jest wywarcie ogromnej międzynarodowej presji na Izrael, aby zgodził się na zawieszenie broni na czas nieokreślony, co da Hamasowi czas niezbędny na przegrupowanie się i uzupełnienie sił, by móc kontynuować swoją działalność terrorystyczną i uniknąć wyeliminowania przez Izraelskie Siły Obronne.

Aby zrozumieć, w jaki sposób ONZ skutecznie prowadzi wojnę propagandową Hamasu, należy wiedzieć, że ONZ, poprzez swoją agencję ds. uchodźców palestyńskich, UNRWA, jest skutecznie powiązana z Hamasem w Strefie Gazy: dokonanie znaczącego rozróżnienia między obiema organizacjami może być trudne. Faktycznie 7 października, kiedy rozpoczęła się masakra Hamasu na cywilach w Izraelu, pracownicy UNRWA w Gazie świętowali. UN Watch napisał w raporcie z zeszłego miesiąca:

“Gdy tylko rozeszła się wieść o straszliwej rzezi, transmitowana na żywo w mediach społecznościowych przez część terrorystów, pracownicy Agencji Narodów Zjednoczonych ds. Pomocy i Pracy (UNRWA) natychmiast świętowali i usprawiedliwiali to na Facebooku… UNRWA stała się wylęgarnią palestyńskiego terroryzmu od początków [swojego istnienia]… Sprawcy masakry olimpijskiej w Monachium w 1972 r., podczas której zamordowano 11 izraelskich sportowców… prawie wszyscy wychowywali się i kształcili w szkołach UNRWA… Podobnie Mohamed Deif, dowódca Hamasu Brygad Al-Kassam, który zaplanował masakrę z 7 października, również kształcił się w szkole UNRWA”.

Według Associated Press:

“W latach 2014–2020 agencje ONZ wydały w Gazie prawie 4,5 miliarda dolarów, w tym 600 milionów dolarów w samym 2020 roku. Ponad 80% tych środków przekazywanych jest za pośrednictwem agencji ONZ ds. uchodźców palestyńskich, którzy stanowią trzy czwarte populacji Gazy. Około 280 tysięcy dzieci w Gazie uczęszcza do szkół prowadzonych przez UNRWA, która zapewnia również opiekę zdrowotną i pomoc żywnościową”.

ONZ, za pośrednictwem UNRWA w Gazie, prawdopodobnie wie o wszystkim, co się tam dzieje, łącznie z terrorystyczną infrastrukturą podziemnych tuneli Hamasu oraz wykorzystaniem przez nich szpitali i karetek pogotowia. Jednak przez całą tę wojnę ONZ nie robiła nic poza udawaniem “przerażenia i szoku” w związku z niezbędnymi środkami Izraela przeciwko terrorystom Hamasu osadzonym w społeczeństwie cywilnym w Gazie. Jak powiedział dyrektor wykonawczy UN Watch, Hillel Neuer:

“ONZ ma 13 tysięcy pracowników w maleńkiej Gazie. Wiedzą dokładnie, co się dzieje… Wszyscy wiedzieli, że infrastruktura terrorystyczna Hamasu znajduje się na terenie szpitala, gdzie Izrael nie zaatakuje. Okłamywali świat przez 16 lat. Żeby przedstawiać Izrael jako zło.”

24 października Sekretarz Generalny ONZ António Guterres sięgnął nowego dna, forsując typową narrację zażaleń Hamasu. Powiedział, że ataki z 7 października “nie wydarzyły się w próżni”, co wydaje się usprawiedliwiać ataki terrorystyczne. Tymczasem ONZ nie zadała sobie najmniejszego trudu, aby zająć się konkretnymi i przerażającymi szczegółami tego, co wydarzyło się podczas masakry z 7 października – masowymi gwałtami, straszliwymi torturami, bezlitosnymi morderstwami i porwaniami.

To milczenie w sprawie tego, co wydarzyło się 7 października, jest niestety zgodne z nieustanną demonizacją Izraela przez ONZ. ONZ powołuje się na międzynarodowe prawo humanitarne – łamane przez Hamas, a nie przez Izrael, kiedy Hamas buduje instalacje wojskowe w chronionych przestrzeniach cywilnych (które, gdy są wykorzystywane do celów wojskowych, stają się niechronione) i wykorzystuje cywilów jako ludzkie tarcze. Tymczasem ONZ nigdy nie wzywa Hamasu, aby zaprzestał wykorzystywania swoich cywilów jako żywych tarcz do ochrony swojej broni i pokazywania przed kamerami telewizyjnymi martwych dzieci jako dowód, że ich śmierć była winą Izraela.

Dlaczego cywile z Gazy nie mogą schronić się przed bombardowaniami z powietrza w 300-kilometrowych podziemnych tunelach Hamasu? Dlaczego Siły Obronne Izraela musiały chronić Gazańczyków uciekających na południe, ratując życie – tak jak przestrzegł ich Izrael – podczas gdy Hamas próbował zbrojnie uniemożliwić im wyjazd?

Wszystko, co ONZ mówi i robi w związku z izraelskimi operacjami wojskowymi w Gazie, stawia na głowie zbrodnie wojenne Hamasu – w próbie zrzucenia winy za nie na Izrael. Tymczasem ONZ papuguje jako fakt wszelkie cudaczne twierdzenia Hamasu, w tym liczbę ofiar w Gazie, które, o dziwo, nigdy nie zawierają żadnej wzmianki o terrorystach Hamasu, i wyliczają głównie kobiety i dzieci.

Kiedy 17 października Hamas oznajmił, że Izrael zbombardował szpital Al-Ahli w Gazie, fałszywie twierdząc, że zginęły setki ludzi, ONZ natychmiast obwiniła Izrael. Guterres w przemówieniu na szczycie w Chinach potępił Izrael za eksplozję przed szpitalem i wezwał do natychmiastowego zawieszenia broni, podczas gdy Dennis Francis, przewodniczący 78. sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ, ogłosił, że jest “zszokowany i przerażony.”

18 października Izrael opublikował dowody pokazujące, że atak na teren szpitala był wadliwą rakietą wycelowaną w Izrael i wystrzeloną przez Palestyński Islamski Dżihad. ONZ przemilczała to. Zamiast tego ONZ prowadzi nieustanną kampanię, zwłaszcza w mediach społecznościowych, w której oskarża Izrael o celowe atakowanie szkół, dzieci, ludności cywilnej, szpitali i pracowników służby zdrowia. Chociaż prawo międzynarodowe chroni je przed atakiem podczas wojny, ochrona ta nie ma zastosowania do szkół, szpitali i innych obiektów cywilnych wykorzystywanych do celów wojskowych.

Bezprawne wykorzystanie przez Hamas szpitali, szkół i innych obiektów cywilnych do celów wojskowych zostało ujawnione wiele lat temu. Były prezydent USA Bill Clinton powiedział o tym w 2016 roku. “Kiedy Hamas postanawia wystrzelić rakietę w Izrael, wkrada się do szpitali i szkół”.

NATO opublikowało w 2019 roku raport, w którym bez ogródek stwierdzono:

“Hamas, islamistyczna grupa bojowników i de facto władza rządząca Strefą Gazy, używa ludzkich tarcz w konfliktach z Izraelem od 2007 roku. Zgodnie ze Statutem Międzynarodowego Trybunału Karnego (MTK), zbrodnia wojenna polegająca na używaniu ludzkich tarcz obejmuje ‘wykorzystanie obecności osoby cywilnej lub innej osoby chronionej w celu uodpornienia pewnych punktów, obszarów lub sił zbrojnych na operacje wojskowe’. Hamas odpalał rakiety, rozmieścił węzły i trasy infrastruktury wojskowej oraz zaangażował izraelskie siły zbrojne ( IDF) z lub w pobliżu obszarów mieszkalnych i handlowych.

Logika strategiczna ludzkich tarcz składa się z dwóch elementów. Opiera się na świadomości pragnienia Izraela zminimalizowania szkód ubocznych oraz wrażliwości zachodniej opinii publicznej na ofiary cywilne. Jeśli IDF użyje śmiercionośnej siły i spowoduje wzrost ofiar cywilnych, Hamas może wykorzystać to jako narzędzie wojny prawnej: może oskarżyć Izrael o popełnienie zbrodni wojennych, co może skutkować nałożeniem szerokiego wachlarza sankcji. Alternatywnie, jeśli IDF ograniczy użycie siły militarnej w Gazie, aby uniknąć szkód ubocznych, Hamas będzie mniej narażony na izraelskie ataki i dzięki temu ochroni swoje siły i będzie kontynuować walkę”.

Kiedy Izrael przeprowadził nalot na karetkę pogotowia w północnej Gazie, którą używali terroryści Hamasu, Guterres powiedział, że jest “przerażony” działaniami Izraela, ignorując zbrodnie wojenne Hamasu. W praktyce ONZ i Hamas działają jak partnerzy w zbrodni.

Terrorysta Hamasu, który brał udział w masowym morderstwie Izraelczyków 7 października i został schwytany, powiedział podczas niedawnego przesłuchania przez Izrael:

“Al-Kassam [skrzydło wojskowe Hamasu] ma własne karetki pogotowia, z których część znajduje się w bazie wojskowej. Wygląd karetek jest podobny do ambulansów cywilnych, więc nie wzbudzą podejrzeń ani nie zostaną zbombardowane przez Izrael”.

Inny schwytany terrorysta Hamasu powiedział:

“W czasie walki ambulanse służą między innymi do ewakuacji bojowników, dowódców i agentów. Przewożą w nich także żywność, ładunki i broń, ponieważ jest to najbezpieczniejszy sposób ich transportu”.

Jeszcze inny schwytany terrorysta powiedział, że karetki pogotowia przydawały się do transportu “ważnych ludzi”, takich jak dowódcy Hamasu, ponieważ “Żydzi nie atakują karetek”.

Kiedy Izrael opublikował dowody na istnienie wojskowego centrum dowodzenia Hamasu pod szpitalem Al-Shifa w mieście Gaza, dyrektor Światowej Organizacji Zdrowia Tedros Adhanom Ghebreyesus, który ukrywał dla Chin możliwość przenoszenia się pandemii Covid-19 i jest oskarżony o próbę tuszowania trzech przypadków cholery epidemii w Etiopii, natychmiast skrytykował Izrael.

Zastępca Sekretarza Generalnego ONZ ds. Humanitarnych i Koordynator Pomocy Kryzysowej Martin Griffiths napisał:

“Jestem zbulwersowany doniesieniami o nalotach wojskowych na szpital Al Shifa w Gazie. Ochrona noworodków, pacjentów, personelu medycznego i wszystkich cywilów musi być nadrzędna wobec wszelkich innych obaw. Szpitale nie są polami bitew”.

Chociaż ci wysocy rangą urzędnicy ONZ bezczelnie udają niewiedzę i oczekują, że opinia publiczna uwierzy, że nic nie wiedzieli o bazie Hamasu w szpitalu Al-Shifa, zagraniczni lekarze i dziennikarze najwyraźniej byli tego świadomi od lat.

Zachowujący anonimowość brytyjski lekarz, który trzy lata temu pracował w szpitalu Al-Shifa, powiedział niedawno w wywiadzie telewizyjnym:

“Najważniejsze było to, że kiedy po raz pierwszy poproszono mnie o pracę tam [w Al-Shifa], powiedziano mi, że do części szpitala nie wolno mi się zbliżać, a jeśli to zrobię, narażam się na niebezpieczeństwo, że zostanę postrzelony… sugerowało to, że był używany do celów innych niż medyczne… Trzymałem się z daleka, ale widziałem kilka podejrzanie wyglądających postaci niemedycznych wchodzących i wychodzących przez cały czas. To był oddział prowadzący do poziemi.”

Dziennikarz z Włoch relacjonował, że w 2009 roku, po przybyciu do szpitala Al-Shifa w celu przesłuchania rannych członków Fatahu, stanął niemal twarzą w twarz z centrum dowodzenia i kontroli Hamasu pod szpitalem:

“Shifa to bardzo duży kompleks. Zgubiłem się w nim i w pewnym momencie znalazłem się na parterze, gdzie znalazłem się przed dwoma uzbrojonymi ludźmi Hamasu w wojskowych strojach, którzy kazali mi się wynosić. Odniosłem wrażenie, że strzegli drzwi bezpieczeństwa zapewniających dostęp do ich podziemnej infrastruktury. Kilka źródeł palestyńskich, z którymi później rozmawiałem, potwierdziło, że centrum dowodzenia i kontroli Hamasu znajdowało się pod szpitalem Shifa i że [przywódca Hamasu] Ismail Hanija ukrywał się tam przez cały trwania operacji ‘Płynny ołów'”.

Jest również prawdopodobne, że ONZ zatrudniająca 13 tysięcy pracowników w Gazie wiedziała – podobnie jak pielęgniarki i lekarze w szpitalu Al-Shifa, że w Al-Shifa przetrzymywani są izraelscy zakładnicy. Izrael ujawnił niedawno, że terroryści Hamasu przywieźli tam zakładników w biały dzień 7 października, a personel medyczny nawet przytrzymywał drzwi terrorystom.

Udawane przedstawienie przez ONZ “szoku i przerażenia”, że Izrael eliminuje jej partnera, Hamas, w Gazie, jest zbyt przejrzyste, aby ktokolwiek mógł traktować to poważnie, chociaż międzynarodowe media głównego nurtu z pewnością to robią, papugując wszystko, co Hamas i ONZ przedstawiają jako fakty.

Nade wszystko, przejrzyste współdziałanie ONZ z Hamasem powinno w końcu przekonać Stany Zjednoczone, że znaczna część ONZ jest destrukcyjną organizacją, która przedłuża wojny i której należy natychmiast zdziesiątkować fundusze i zmniejszyć jej znaczenie do skorumpowanego reliktu, jakim jest, nie zasługujący na żadne istnienie w tym stuleciu.

Israel-haters aren’t refighting the Vietnam War

JONATHAN S. TOBIN

Protest against the Vietnam War in Washington, D.C., on Oct. 1, 1971. Credit: Cecil W. Stoughton/U.S. National Park Service Gallery via Wikimedia Commons.

Nothing to do with Vietnam

But what has any of this to do with the Vietnam War?

As even the Times was forced to concede, not much. America’s involvement in Vietnam began under the administration of President John F. Kennedy and escalated during that of Lyndon Johnson before Richard Nixon ended America’s direct involvement. It didn’t conclude until 1975 with the complete military conquest of South Vietnam by the Communist government of North Vietnam. But whatever one’s take on the rights and wrongs of that conflict, it has little in common with the century-old Arab war against Zionism or the events of the last three months.

The Vietnam War was justified as an attempt to prevent the spread of communism around the world. The result of the North Vietnamese victory was the imposition of a brutal totalitarian regime in the South with millions put in “re-education” camps and many more forced to flee as “boat people.” That proved that the pro-war cause was nobler than its critics, who damned it as imperialist oppression of Third World people, understood at the time.

A radical core of the anti-Vietnam movement led by the far-left may have seen it as part of an ideological war against the West, in which Communist oppressors were to be lauded because they were fighting imperialists. But most Americans who opposed the war had a different perspective.

The protests gained widespread support primarily because many believed that there was no good reason for a generation of young Americans to die in a civil war in Southeast Asia that wouldn’t ultimately impact the outcome of the Cold War with the Soviet Union. The large-scale anti-war movement was a response not so much to an unsympathetic South Vietnamese ally. Nor was it really about the war’s mismanagement by Johnson and the Kennedy appointees that LBJ kept in place and allowed to drive the nation further into a war they were unwilling and unable to win.

The real reason for the protests was self-interest. It was a response to the draft, due to which young men who couldn’t get out of being conscripted through various exemptions (primarily a function of their economic status) were forced to serve. As soon as Nixon stopped sending draftees to Vietnam and then ended the draft entirely, the antiwar movement evaporated. By the time the war actually ended, few Americans cared then or since about its consequences for the Vietnamese people.

So, the notion that the alleged idealism of the groovy ’60s is making a comeback among the “from the river to the sea” crowd is pure bunk. Nobody is drafting American kids to go fight Hamas. That’s the obligation that young Israelis have willingly taken up to defend their homes and families. And if American protesters really are that concerned by the impact of war in Third World venues, there are plenty of opportunities to vent their concerns about other conflicts around the globe in which far more people have been killed.

Marxism’s comeback with DEI

Still, it’s not entirely wrong to see the roots of today’s anti-Israel protests in those radicals, who were the most violent elements of the protests against the Johnson and Nixon administrations. Unlike most Americans, the Marxists of the misnamed Students for a Democratic Society—veterans of which were featured in the Times article—wanted the Communists to win in much the same way those who compose the mobs tying up traffic, breaking up Christmas celebrations and intimidating Jewish students on campuses want Hamas to defeat Israel.

Unlike most of the Americans who were against the war in the 1960s without expressing hatred for their own country, the motivations of the large number of young people and Muslims who have swelled the numbers of the anti-Israel movement are ideological in nature. They are the product of a generation of education in which leftists—many of them former ’60s radicals—who believe in the myths of intersectionality that falsely analogize the Palestinian war against Israel to the struggle for civil rights in the United States. They’ve been indoctrinated in the toxic catechism of diversity, equity and inclusion (DEI), as well as critical race theory, which divides the world into two immutable groups: victims of racism and racist oppressors.

This is a neo-Marxist dialectic not unrelated to the ideas of the so-called New Left that spawned SDS and the radical Weatherman terrorist movement that tried to blow up the U.S. Capitol, the Pentagon, the State Department and dozens of other targets during their campaign in what might well have been termed a real “insurrection.”

And that is what blinds them to the fact that they are devoting their energy and passion to supporting a cause that is fundamentally evil. The ideological prism through which they view the world mandates that the side that is designated by leftist doctrine as “white” and colonial (Israel) must be wrong and the one labeled as the cause of the oppressed “people of color” (the Palestinians) must be right.

They are insensible to obvious truths about a complex conflict that isn’t racial and that has always been driven by Arab refusal to share the land with the Jews. Their acceptance of the idea that Jews, who are the indigenous people of their ancient homeland, are colonizers in Israel much as Americans were depicted in Vietnam is as egregious as it is false.

But that doesn’t matter to the protesters because they see the facts as irrelevant. Nor do they care about the horrors perpetrated by Hamas on Oct. 7 or even against their own people as they continue to sacrifice them on the altar of their never-ending war against the Jews.

Mainstreaming antisemitism

It’s true that Hamas’s useful idiots are using some of the same tactics pioneered by the anti-Vietnam movement. But what those seeking to lionize today’s demonstrators want to obfuscate in their alleged idealism about helping Gazans is  given the lie by the antisemitism they are spreading. The arguments about Vietnam were not predicated on the horrible notion that wiping the only Jewish state off the map—an objective that could only be achieved by the genocide of the Jews—is a righteous cause. And even at their worst, the Vietnam protests didn’t target Jewish students, Jewish businesses or seek to drive Jews from the public square as these mobs seek to do.

There’s no denying that the same core ideology driving the movement to destroy Israel is linked to the war on the West and the principles of American freedom that were championed by the Marxists of the ’60s New Left. Yet what is so damaging about demonstrators right now is not just their unabashed antisemitism. It’s the fact that their lies are being bought not by just a radical fringe but by a broad cross-section of young Americans who have been educated to believe that a genocidal, Jew-hating terrorist movement is the underdog deserving of support. This is the greatest tragedy of the post-Oct. 7 protests. And it is ultimately one that not just threatens Israel or the Jews, but the future of the United States as a free country.

Jonathan S. Tobin is editor-in-chief of JNS (Jewish News Syndicate). Follow him: @jonathans_tobin.