16.01.2024, kibuc Nir Oz zniszczony podczas ataku Hamasu 7.10.2023

Zamordowany kibuc Nir Oz. “To koniec złudzeń w tym kraju” [LA REP]

Francesca Caferri
la Repubblica

Byli zakładnicy i ci, którzy przeżyli atak Hamasu, mówią: “Tutaj nadal wierzyliśmy w pokój. Już nie mamy złudzeń”.

Korespondencja z kibucu Nir Oz (Izrael)

Dwa dni po tym, jak wypuszczono ją z Gazy, gdzie spędziła 54 dni w rękach Hamasu, Jelena Trufanowa wróciła do domu. „Moje życie było tutaj” – mówi, zdejmując plastikowe rękawiczki, których używa, gdy karmi koty.

“Tutaj”, czyli w Nir Oz, zaledwie półtora kilometra od granicy ze Strefą Gazy, pięć kilometrów od Chan Junus: 7 października napastnikom, którzy obalili mur oddzielający Izrael od Strefy Gazy wystarczyło kilka minut na motorach, by tu dotrzeć.

Również z tego powodu oraz dlatego, że jest naprawdę niewielki, ten kibuc został zniszczony w stopniu znacznie większym niż inne: z 417 mieszkańców 46 osób zabito na miejscu, 117 uprowadzono. Jak dotąd udało się uwolnić – po negocjacjach z udziałem Kataru i Egiptu – 40, w tym Jelenę i jej 73-letnią matkę.

Reszta zakładników z Nir Oz jest wciąż w niewoli: wśród nich Sasza, syn Jeleny. Jej mąż Witalij został zabity, gdy próbował bronić kibucu. Żadne inne osiedle nie zapłaciło proporcjonalnie większej daniny z krwi w tamtejszą czarną sobotę w Izraelu. Wszyscy tu zadają sobie coraz więcej pytań o przyszłość Izraela – o to, co się wydarzyło i co może się znowu wydarzyć.

„Mój dziadek przez całe swoje życie wierzył w pokój” – opowiada Daniel, wnuk Odeda Lifshitza. 83-letni Lifshitz, dziennikarz na emeryturze, przed 7 października razem z żoną zajmował się przewożeniem na tę stronę granicy, do izraelskich szpitali, ludzi z Gazy, którzy potrzebowali zaawansowanej pomocy medycznej. Teraz znajduje się w niewoli Hamasu.

Lifshitz był także pierwszym izraelskim dziennikarzem, który opowiedział światu o masakrze w Sabrze i Szatili w Libanie w 1982 r. Jego archiwum dotyczące tamtych czasów spłonęło tak jak cały dom. „To okropne uczucie – zdawać sobie sprawę, że on jest tak blisko, a my nie jesteśmy w stanie go uwolnić” – mówi Daniel, wskazując budynki w Chan Junus majaczące na horyzoncie. I dodaje: „Polityków proszę, by wzięli przykład z mego dziadka, który całe długie życie działał na rzecz pokoju i nadziei. Czas na śmiałe i odważne decyzje”.

16.01.2024, kibuc Nir Oz zniszczony podczas ataku Hamasu 7.10.2023

Srulik Kalvo słucha go w milczeniu: jego 85-letni ojciec Amiram jest najstarszym zakładnikiem. Jego matka Nurit została wypuszczona wraz z Jochewed Lifshitz. Kiedy zabiera głos, jego ton jest inny: „Nasza społeczność, ludzie, którzy tu żyli, całe życie im pomagali. Teraz jednak ten, który zawsze chciał pokoju, jest zakładnikiem tam”.

Tu i tam, my i oni – słowa, które w Nir Oz nigdy nie brzmiały tak wyraźnie. „Ja też wierzyłem w pokój – przed 6 października. Wszyscy tutaj wierzyli. W soboty, gdy byliśmy dziećmi, prowadzano nas na manifestacje za pokojem. I jak nam odpłacono?” – odpowiada z goryczą Srulik, gdy prosimy, żeby wyjaśnił swoje pierwsze wykrzyczane słowa.

Nir Oz jest dziś opuszczone: są tu tylko ci, którzy – jak Jelena – przyszli szukać kawałków przeszłości: może to być jakiś przedmiot, a może być cała zawartość mieszkania do wywiezienia, ponieważ nikt tu już nigdy nie wróci na stałe.

To, co od pierwszej chwili robi tu największe wrażenie, to intensywna zieleń trawników, rowery bez łańcuchów, drzwi tak cienkie, że hamasowcy wyważali je bez najmniejszego trudu. Oraz Gaza, tak bliska, że gołym okiem widać jej zabudowania.

“95 proc. nieba, 5 proc. piekła” – odpowiadają mieszkańcy kibuców na południu Izraela, gdy słyszą pytanie, co ich tu sprowadziło.

Ale kryje się za tym coś więcej, marzenie jednego specjalnego pokolenia, marzenie Lifshitzów i Kalvo, którzy wierzyli, że Izrael będzie istniał tylko wtedy, gdy jego obywatele będą fizycznie obecni na samych krańcach jego terytorium. Ideę tę w tych stronach wiązano z dawną syjonistyczną lewicą – pomimo słabego wyniku w skali kraju w ostatnich wyborach tutaj akurat partie progresywne, liberalne wypadły nieźle, zwłaszcza Merec, który jest otwarty na dialog z Palestyńczykami.

Wielu z tych, którzy przez lata głosowali na tę partię, dziś jest w niewoli w Gazie, a ich dzieci, wnuki i krewni zastanawiają się, czy nie zostali oszukani. „Mamy dość hipokryzji: proszenie nas, żebyśmy tu trwali w imię Izraela i czekali, aż coś się wydarzy, jest teraz podłością” – mówi Yosi Shnaider, którego rodzina jest kolejnym symbolem dramatu.

Jego kuzyni Ariel i Kfir mieli odpowiednio cztery lata i dziewięć miesięcy, kiedy zostali uprowadzeni wraz z rodzicami Yardenem i Shirą. Za dwa dni Kfir skończy rok: w jego przedszkolu, opuszczonym, przygotowano pomarańczowe balony (kolor jego włosów), chociaż wiadomo, że nie weźmie udziału w urodzinowym przyjęciu. I że być może już nigdy nie wróci: w sieci pojawiło się nagranie sprzed kilku tygodni, na którym ich ojciec ogłasza śmierć żony i dzieci i oskarża rząd o to, że ich nie uratował. Nadal nie wiadomo, czy to prawda, informacje o zakładnikach to niemal tabu.

Czy idea współżycia dwóch narodów ma szanse przetrwać bez pokolenia, które ją pielęgnowało i które zapłaciło za nią najwyższą cenę? Jest za wcześnie, by zadawać to pytanie w Nir Oz, ale słupy czarnego dymu niedaleko ogrodu Lifschitzów, po drugiej stronie granicy, nie wróżą niczego dobrego.

tłum. Bartosz Hlebowicz

The West’s lethal error in the war against Israel

MELANIE PHILLIPS

.
Photos of Israeli civilians kidnapped by Hamas terrorist on Oct. 7, and taken back into captivity in the Gaza Strip, on display at the Colorado Convention Center in downtown Denver, the site of the opening plenary of the Jewish National Fund-USA annual conference, Nov. 30, 2023. Photo by Carin M. Smilk.

In the current war in the Middle East, it’s a given that a distinction must be drawn between Hamas and the “ordinary” Palestinian Arab residents of Gaza.

This distinction, however, is largely spurious.

An article in The Washington Free Beacon that drew upon interviews given to Israeli TV by freed hostages has confirmed that ordinary Gazans were deeply involved in the Oct. 7 pogrom and subjected the hostages to cruelty, abuse and starvation.

Nili Margalit recounted how Gazan “civilians, regular people” took her hostage at knifepoint in the Oct. 7 attack. Margalit said a “boy … 17, maybe 18 years old” and an “older man with the knife” broke down the door of her home in Kibbutz Nir Oz and forced her, barefoot and in pajamas, into a stolen golf cart.

Margalit said she saw a “mob, thousands of people,” including “women and children,” pouring across Israel’s breached border with Gaza less than two miles away.

She saw two boys, one “no more than four or five years old” and the other 15 or 16, riding an all-terrain vehicle that belonged to her father, a cattle breeder who was among those murdered that day. The boys had apparently already made one trip from Nir Oz to Gaza and were returning for another round of carnage.

A number of the freed hostages said they spent part of their captivity in family homes, hospitals and other civilian sites in Gaza where they were locked into rooms, starved and ill-treated.

Mia Schem, who was shot in the arm and abducted from the Supernova music festival, said her captors brought her directly to a hospital in Gaza as she was bleeding to death.

Schem then received no further treatment or even pain medication. She was taken to a private home where a man and his family held her captive with “pure hate,” forbidding her to speak, cry or move. She would go days without receiving food and was never allowed to bathe. 

Bad as their conditions were, the hostages’ captors repeatedly told them that their lives would be at risk if they were discovered by ordinary Gazans. The hostages hardly needed any such warning.

Sharon Aloni Cunio recalled how she and her twin three-year-old daughters were mobbed on Oct. 7 as terrorists brought them into Gaza on a tractor from their home in Nir Oz. “People start beating everyone who was sitting on the tractor—just beating us, from all sides. It was horrific,” she said.

The testimony of the freed hostages carries particular weight because these aren’t extreme nationalists. They are Israelis who, in general, were until Oct.7 the most fervent believers in peaceful coexistence with the Palestinian Arabs, ferrying Gaza residents to hospital in Israel and establishing many bonds with them.

They believed that whatever the failings of Palestinian leaders, the Palestinian people just wanted to live alongside them in peace and security. Now they say something very different. “I experienced hell. Everyone there are terrorists,” said Schem. “There are no innocent civilians, not one.”

Agam Goldstein-Almog, who was abducted with her mother and two younger siblings after Hamas murdered her father and elder sister in their homes in Kfar Aza, said: “If we previously believed that there was a chance for peace, we’ve lost all faith in these people, especially after we were there and among the population.”

Nor are most Arabs living in the disputed territories of Judea and Samaria any different. Between Oct. 7 and Jan. 15, Rescuers Without Borders recorded more than 2,600 attacks targeting Israeli civilians and soldiers, including 760 cases of rock-throwing, 551 fire bombings, 12 attempted or successful stabbings and nine vehicular assaults.

The IDF has been fighting heavy battles in these territories to thwart attacks and destroy terrorist infrastructure. In recent weeks, it’s been investigating possible infiltration tunnels discovered near Jewish communities in the Hebron Hills in Judea and Shiloh in Samaria’s Binyamin region.

The Palestinian Authority has never condemned the Oct. 7 pogrom; on the contrary, its main party, Fatah, has repeatedly extolled the atrocities. A poll published by the Palestinian Center for Policy and Survey Research showed support for Hamas in Judea and Samaria more than tripled after Oct. 7, with no fewer than 82% of Arabs there supporting the attack and 70% of them supporting the “armed struggle” against Israel.

In any moral universe, a set of people bent upon exterminating another would be treated as pariahs by the international community and their rights would be considered forfeit.

Yet America is even now insisting that the “route to peace” is through a Palestinian state that must be ruled by a “revitalized” and “reformed” P.A.

There’s zero chance of any such reform. Such a state would merely revitalize the capacity of the Palestinian Arabs to inflict yet more genocidal attacks on Israel.

America and Britain remain wedded to the “two-state solution” because they refuse to acknowledge that this conflict is not over a division of land. Instead, it is a war of annihilation against the Jewish homeland that has lasted for almost 100 years.

Moreover, the reason the conflict still endures is the behavior of the West itself.

Led by Britain in the 1930s, the West has consistently rewarded and incentivized Arab aggressors bent on destroying Israel, while it has prevented Israel from taking the measures necessary to see off the threat once and for all.

The essential prerequisite for any solution is for the West to withdraw support for Palestinian aggression and unequivocally back Israeli self-defense. Deprived of both Western funding and validation, the Palestinian agenda would fall apart.

Instead, the West continues to promote the murderous fiction that there are “good” Palestinians who deserve a state of their own—which would be a terror state with Israel at its mercy.

The West’s lethal error goes even deeper. America and the U.K. have failed to realize that, just as Hamas can’t be divorced from the Palestinians but are part of the same genocidal entity, so the war against Israel is merely the most neuralgic element of a civilizational war between the Muslim world and the West.

That war was declared in 1979, when the Islamic revolution in Iran galvanized and radicalized Sunni as well as Shi’ite Muslims across the world, helping to create al-Qaeda.

The new Iranian regime declared war on the West and has prosecuted that war ever since with virtually no pushback. Instead, Western appeasement has helped finance and bolster Iran’s terrorism, proxy wars and quest for hegemony.

That catastrophic strategy, combined with the West’s continued financing and support of the Palestinian agenda, enabled the Hamas pogrom and onslaught on Israel from multiple fronts in Lebanon, Syria, Yemen, Judea and Samaria.

This already metastasizing conflict is feared to presage a world war in which Russia and China join Iran against a West which has shown such lamentable enfeeblement in the Middle East.

Britain and America do not only insist that “bad” Hamas is different from the “good” Palestinians. They similarly claim that al-Qaeda, ISIS and other radical Islamists are merely rogue actors in an otherwise unthreatening Muslim world. 

Both Britain and America have accordingly failed to recognize how jihadis intent upon conquering the West for Islam—as Hamas has said is its own ultimate aim—have tunneled into British and American democratic structures and institutions as devastatingly as they have tunneled into Israel from Gaza and Lebanon.

As a result of myopia, muddled thinking and moral cowardice, America and Britain are not just aiming to ensure that an Israel they protect from outright annihilation will nevertheless continue to twist in the murderous Islamist wind. They have also advertised to the enemies of civilization that the West itself is ripe for conquest. 

MELANIE PHILLIPS – Melanie Phillips, a British journalist, broadcaster and author, writes a weekly column for JNS. Currently a columnist for The Times of London, her personal and political memoir, Guardian Angel, has been published by Bombardier, which also published her first novel, The Legacy, in 2018. To access her work, go to: melaniephillips.substack.com.