Zdaniem „New York Timesa” to jest „punkt zwrotny”. Faktycznie widzimy zmianę jakościową. Biden powiedział głośno to, o czym od wielu dni mówiono po cichu. Ograniczenia amerykańskich dostaw broni i amunicji zaczęły się już wcześniej, chociaż oficjalnie próbowano temu zaprzeczać. Teraz, w Dniu Pamięci o Ofiarach Holokaustu, amerykański prezydent, zasłaniając się troską o palestyńską ludność cywilną, uznał, że musi uratować Hamas przed ostateczną klęską i stworzyć warunki do powstania państwa palestyńskiego pod władzą Hamasu.

Powtarza się, że nadal jest to tylko groźba, że dostawy zostaną wstrzymane „jeśli”, ale Pentagon potwierdza, że już zostały wstrzymane.

Czy amerykański prezydent jest naiwny, czy tylko udaje, że nie wie czego żąda? Przez wszystkie miesiące od wywołania wojny przez Hamas amerykańskie potępienia Hamasu były wyłącznie pustosłowiem. Nie było stanowczych nacisków na Katar ani Iran, nie żądano wyrzucenia przywódców Hamasu z Kataru, nie żądano natychmiastowego uwolnienia izraelskich zakładników, nie grożono przeniesieniem amerykańskiej bazy wojskowej z Kataru, nie stawiano żadnego ultimatum Teheranowi. Przeciwnie, wszystkie pretensje były skierowane pod adresem Izraela, informacje Hamasu o rzekomych zbrodniach Izraela traktowane były z całą powagą, prawa człowieka zmieniono w pośmiewisko, w narzędzie do nieustannego oskarżania Żydów, nikt nie miał pretensji do „prezydenta” Abbasa” za popieranie barbarzyństwa Hamasu, amerykańska administracja dała przyzwolenie na publiczną nienawiść do państwa żydowskiego.

Prezydent USA bredził wcześniej, że „ Hamas nie reprezentuje Palestyńczyków”. Nie zdradził tajemnicy, skąd to wie, udawał również, że nie ma wiedzy o badaniach palestyńskiej opinii publicznej, ani tego, kto tych Palestyńczyków niby reprezentuje i jak to robi.

Tymczasem Teheran oznajmił w tym samym dniu, że może być „zmuszony do zmiany swojej doktryny nuklearnej i zbudowania bomb atomowych, jeśli jego egzystencja będzie zagrożona”. To, że Iran albo już ma broń atomową, albo dzieli go od ich zbudowania kilka tygodni, wiadomo od pewnego czasu. Teraz najwyraźniej uznali, że mają zielone światło z Waszyngtonu i czas przestać udawać, że wcale do wejścia w posiadanie broni atomowej nie zmierzają. Tym samym przestała już być potrzebna fatwa (o której radośnie opowiadał prezydent Obama, a której nikt na oczy nie widział), która rzekomo stwierdzała, że islam zabrania produkcji broni nuklearnej.

Nowe oświadczenia ONZ w sprawie gotowości uznania „państwa Palestyna” zapewne nie były związane z wypowiedzą prezydenta Bidena z okazji Dnia  Pamięci o Ofiarach Holokaustu, ale łatwo się domyśleć, że już wcześniej uznano atmosferę za sprzyjającą dla podjęcia tego kroku, bo jest możliwość, że USA w Radzie Bezpieczeństwa tego nie zablokują, a sama rezolucja Zgromadzenia Ogólnego z pewnością uzyska wymaganą większość, więc dziennikarze i tak uznają to za wiążącą decyzję ONZ, a o to przede wszystkim chodzi.

Co zatem oznacza ten „punkt zwrotny” Ameryki? Izraelski historyk Gadi Taub w opublikowanym w tym samym dniu artykule pisał:

„W oczach administracji Bidena Hamas jest mniejszym problemem. Większym problemem jest Benjamin Netanjahu. Stany Zjednoczone są skłonne współpracować z pełnomocnikami Iranu wszędzie w ramach swojej polityki ‘integracji regionalnej’, tj. uspokajania Iranu. Nie chcą jednak żyć z koalicją Benjamina Netanjahu. Uparty Netanjahu wyraźnie nie chce uczyć się od nauczycieli, takich jak sekretarz stanu USA Antony Blinken, jak ‘dzielić sąsiedztwo’ z ludobójcami w Gazie, Judei i Samarii, Libanie i Teheranie, których dążeniem jest wymordowanie Żydów”.

Tony Bardan, amerykański naukowiec z Centrum Badań nad Terroryzmem Fundacji Obrony Demokracji, pisał niedawno, że Izrael stoi przed wyborem, czy pozostać niezależnym państwem, czy być klientowskim krajem w służbie wielkiego mocarstwa. Bardan przypomina, że to ostatnie już było. Herod Wielki był praktycznie namiestnikiem Rzymu, i skończyło się to zburzeniem świątyni, a w kolejnych dekadach ludobójstwem Żydów i wygnaniem na tułaczkę większości pozostałych przy życiu.

Gadi Taub opisując dzisiejsze harce Ameryki na Bliskim Wschodzie, podstępne próby obalenia wybranego przywódcy izraelskiego rządu, konszachty z ewentualnym „własnym” premierem Izraela, pokazuje, że dla Partii Demokratycznej, wrogiem jest Netanjahu, a  nie islamski terroryzm, nie zagrożenie Ameryki i całego demokratycznego świata, nie kolejny, uzbrojony w broń atomową wróg demokracji i nie ludobójczy Hamas.

Amerykański prezydent powtarzał jak katarynka mantry o prawie Izraela do obrony, o niezłomnym poparciu dla sojusznika, równocześnie robiąc wszystko co było w jego mocy, żeby uratować ludobójczego wroga Izraela i wzmocnić jego głównego sponsora.

W świecie, który powrócił w stare koleiny morderczej nienawiści do Żydów, Izrael jest zależny od amerykańskiej pomocy i opieki. Ale – pisze Taub – Stany Zjednoczone trzymają Izrael na smyczy, racjonując amunicję, zmuszając do niekontrolowanego dostarczania pomocy humanitarnej, która wpada w ręce Hamasu, utrzymując jego władzę nad ludnością Gazy, na polu dyplomatycznym cicho popierają jednostronne uznanie państwa palestyńskiego i chociaż pomogli odeprzeć zmasowany atak rakietowy Iranu, to wymusili symboliczną tylko odpowiedź Izraela. Głównym celem Ameryki jest dziś zapewnienie przetrwania Hamasu jako władcy gazańskiej fortecy.

Stany Zjednoczone traktują Izrael tak jak zawsze traktowano Żydów – z wyższością i pogardą. Zaprosili na rozmówki politycznego konkurenta premiera, próbowali wezwać na osobne rozmowy naczelnego dowódcę armii, nie protestują, kiedy karykatura sądu międzynarodowego grozi wydaniem nakazu aresztowania izraelskich przywódców, mobilizują swoich obywateli pochodzenia żydowskiego do ataków na władze izraelskie. Co więcej, jest bardzo wiele dowodów wskazujących na rządowe finansowe i organizacyjne wsparcie wewnętrznych podziałów w Izraelu i politycznej destabilizacji kraju w chwili walki o egzystencjalne przetrwanie.

Nie oszukujmy się, „punkt zwrotny” jest tylko punktem kulminacyjnym. Nawet jeśli nie wszystko idzie zgodnie z planem i Benny Gantz nie zdecydował się jeszcze na pełną współpracę, a premier Netanjahu najwyraźniej odmawia poddania się naciskom, amerykański sojusz z Hamasem opóźnia ostateczne rozgromienie tej terrorystycznej organizacji, a kampania nieustających nieuczciwych oskarżeń z każdym dniem nasila wrogość do Izraela, wrogość do Żydów i sympatie do wrogów nie tylko Izraela, ale i Ameryki oraz całej reszty demokratycznego świata.

Intencje sojuszników są jasne, afisz ruchu BDS mówi o tym bez ogródek:

Oto podsumowanie:

Logika strategiczna ludzkich tarcz składa się z dwóch elementów. Opiera się na świadomości pragnienia Izraela, aby zminimalizować szkody uboczne, i na wrażliwości zachodniej opinii publicznej na ofiary cywilne. Jeśli IDF użyje śmiercionośnej siły i spowoduje wzrost ofiar wśród ludności cywilnej, Hamas może wykorzystać to jako narzędzie wojny prawnej: może oskarżyć Izrael o popełnienie zbrodni wojennych, co może skutkować nałożeniem szerokiego wachlarza sankcji. Alternatywnie, jeśli IDF ograniczy użycie siły militarnej w Gazie, aby uniknąć szkód ubocznych, Hamas będzie mniej podatny na ataki izraelskie, a tym samym będzie w stanie chronić swoje aktywa, kontynuując walkę. Co więcej, pomimo wysokiego poziomu poparcia izraelskiego społeczeństwa dla izraelskiego przywództwa politycznego i wojskowego podczas operacji, ofiary cywilne są jednym z punktów tarcia między izraelskimi zwolennikami lewicy i prawicy, przy czym ci pierwsi kwestionują wyniki operacji.

Jest to tak dobre podsumowanie obecnej wojny, jakie można było napisać dziesięć lat temu. Jedyną istotną rzeczą, której brakuje, jest sposób, w jaki Hamas zbudował od tego czasu swoją rozległą infrastrukturę tuneli, ale tunele opierają się na dokładnie tej samej logice: prawie wszystkie z nich zbudowano na obszarach gęsto zaludnionych, czyniąc z każdego cywila w Gazie ludzką tarczę. 

Eksperci wojskowi w NATO nie mają wątpliwości, że jest to strategia Hamasu. Nie próbują szukać wymówek w stylu: „Gaza jest taka mała, jaki mają wybór?” 

Dokument ten nie podaje idealnych rozwiązań, a to, co proponują, Izrael już wykonywał, ale utajony antysemityzm oznacza, że zbyt wiele osób podejrzewa, że Izrael nie mówi prawdy.

1. Użycie ludzkich tarcz można uznać za przykład „wojny prawnej” – tj. użycia systemu prawnego przeciwko wrogowi poprzez wyrządzenie mu szkody lub delegitymizację, zajęcie mu czasu lub zdobycie zwycięstwa w opinii publicznej. 

2. Nawet jeśli atak ukierunkowany może być uzasadniony z prawnego punktu widzenia, pierwsze wrażenie kształtuje narrację. Na opinię publiczną większy wpływ mają obrazy przedstawiające cierpienia niewinnych cywilów niż przemyślana argumentacja prawna. 

Rządy krajowe powinny być w stanie publicznie uzasadnić swoje stanowisko i ujawnić, jak ich przeciwnik wykorzystuje cywilów w walce. Można to osiągnąć jedynie poprzez dokładne dokumentowanie incydentów, przygotowywanie komunikatów wspierających i pracę wieloma kanałami w celu przekazania tych narracji. 

3. Priorytet należy nadać działaniom informacyjnym skierowanym do samej ludności cywilnej, która służy jako ludzka tarcza, aby osłabić przeciwnika i przekonać ludność cywilną do czynnej lub biernej odmowy pełnienia roli ludzkiej tarczy. Działania takie muszą być spójne, konsekwentne i skoordynowane.