Archive | 2025/03/16

Masakra Hamasu z 7 października jest częścią dżihadu dla zniszczenia Izraela

Mar16

Inwazja Hamasu na Izrael 7 października 2023 r. była częścią dżihadu Hamasu w celu zniszczenie Izraela i zastąpienie go państwem islamistycznym. Dżihad nie ma na celu uwolnienia więźniów ani usunięcia osiedli i punktów kontrolnych, ale wymordowanie Żydów i unicestwienie Izraela. Iran i Hamas nie przejmują się tym, że dziesiątki tysięcy Palestyńczyków straci życie, dopóki mają pozwolenie na prowadzenie dżihadu przeciwko Izraelowi. Każde porozumienie, które utrzyma Hamas u władzy, utoruje drogę islamistycznym mordercom, gwałcicielom i zabójcom dzieci do przeprowadzenia jeszcze większej liczby masakr na Izraelczykach. Na zdjęciu: terroryści z Hamasu paradują z trumną zawierającą szczątki zamordowanego przez nich izraelskiego zakładnika przed tłumem zwolenników w Chan Junus w Strefie Gazy 20 lutego 2025 r. (Zdjęcie: Abood Abusalama/Middle East Images via AFP)

Masakra Hamasu z 7 października jest częścią dżihadu dla zniszczenia Izraela

Khaled Abu Toameh
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Część ludzi w Izraelu domaga się, by premier Beniamin Netanjahu ustąpił i zgodził się na żądanie Hamasu zakończenia wojny w Strefie Gazy, tak jakby atak Hamasu na Izrael 7 października 2023 r. był po prostu kolejną rundą walk z tą wspieraną przez Iran palestyńską organizacją terrorystyczną.

Ci Izraelczycy nie potrafią zrozumieć, że masakra 7 października to tylko kolejny etap dżihadu (świętej wojny) islamistów przeciwko Izraelowi.

Hamas nie zaatakował Izraela 7 października 2023 r. tylko dlatego, że chciał uwolnić palestyńskich terrorystów z izraelskich więzień lub poprawić warunki życia Palestyńczyków pod jego rządami w Strefie Gazy. Atak, w wyniku którego zamordowano 1200 Izraelczyków i zraniono tysiące innych, a także porwano ponad 250 osób do Strefy Gazy, był częścią dżihadu Hamasu, którego celem jest zniszczenie Izraela i zastąpienie go państwem islamistycznym.

Dla Hamasu i innych organizacji islamistycznych konflikt z Izraelem nie dotyczy więźniów, osiedli ani punktów kontrolnych. Jest to konflikt dotyczący samego istnienia Izraela na Bliskim Wschodzie. Dżihad nie ma na celu uwolnienia więźniów ani usunięcia osiedli i punktów kontrolnych, ale mordowanie Żydów i unicestwienie Izraela.

Od czasu brutalnego przejęcia Strefy Gazy w 2007 r. Hamas nie zrobił nic, aby pomóc lokalnym mieszkańcom. Zamiast budować szpitale, szkoły i inwestować w gospodarkę, Hamas, z pomocą Iranu i Kataru, przeznaczył ogromne zasoby na produkcję broni, takiej jak rakiety i pociski, oraz na budowę ogromnej sieci tuneli w całej Strefie Gazy. W rezultacie Strefa Gazy szybko stała się jedną z największych baz dżihadu i terroryzmu na Bliskim Wschodzie.

Po masakrze 7 października Hamas wielokrotnie potwierdzał swoje zaangażowanie w dżihad przeciwko Izraelowi. 21 lutego 2025 r. Hamas oświadczył, że jego “determinacja i zdecydowanie do kontynuowania drogą dżihadu aż do wyzwolenia i zwycięstwa wzrosły”. Dla Hamasu “wyzwolenie” oznacza eliminację Izraela poprzez dżihad i “zbrojny opór” (terroryzm).

W dokumencie opublikowanym wkrótce po ataku z 7 października Hamas otwarcie przyznaje, że sprzeciwia się obecności Żydów w Izraelu. Dokument szczerze przyznaje, że konflikt nie rozpoczął się w wyniku Holokaustu ani gdy Izrael ogłosił niepodległość w 1948 r., ani 7 października 2023 r., ale 105 lat temu, “wliczając 30 lat brytyjskiego kolonializmu i 75 lat okupacji syjonistycznej”. Dokument wyjaśnia dalej, że Hamas “jest palestyńskim islamskim ruchem wyzwolenia narodowego i oporu. Jego celem jest wyzwolenie Palestyny i stawienie czoła projektowi syjonistycznemu”.

Karta Hamasu z 1988 r. podkreśla znaczenie dżihadu jako głównego środka Islamskiego Ruchu Oporu (Hamasu) do osiągnięcia swoich celów: należy prowadzić bezkompromisowy dżihad przeciwko Izraelowi i trzeba sprzeciwiać się wszelkim porozumieniom uznającym jego prawo do istnienia. Dżihad jest osobistym obowiązkiem każdego muzułmanina. Hamas, zgodnie ze swoją Kartą, postrzega “problem Palestyny” jako religijno-polityczną kwestię muzułmańską, a konfrontację izraelsko-palestyńską jako konflikt między islamem a “niewiernymi” Żydami. “Palestyna” jest przedstawiana jako święta ziemia islamska, więc surowo zabrania się oddawania nawet jednego centymetra z niej, ponieważ nikt (w tym arabsko-muzułmańscy władcy) nie ma do tego uprawnień.

Co znamienne, w Karcie zacytowano Hassana al-Bannę, założyciela Bractwa Muzułmańskiego w Egipcie w 1928 r., który powiedział: “Izrael powstanie i będzie istniał, dopóki islam go nie obali, tak jak obalił to, co było wcześniej”. Hamas jest palestyńską gałęzią Bractwa Muzułmańskiego.

Prezydent USA Donald J. Trump dobrze by zrobił, gdyby uznał Bractwo Muzułmańskie, źródło wszystkich islamskich organizacji dżihadystycznych, za Zagraniczną Organizację Terrorystyczną. Taki akt utrudniłby dalsze działanie tym krajom, które promują i finansują terrorystów dżihadystów.

Artykuł 2 Karty Hamasu stanowi:

“Ruch Oporu Islamskiego jest jednym ze skrzydeł Bractwa Muzułmańskiego w Palestynie. Ruch Bractwa Muzułmańskiego jest uniwersalną organizacją, która stanowi największy ruch islamski w czasach nowożytnych. Charakteryzuje się głębokim zrozumieniem, dokładnym pojmowaniem i całkowitym przyjęciem wszystkich islamskich koncepcji życia, kultury, wyznania, polityki, ekonomii, edukacji, społeczeństwa, sprawiedliwości i osądu, rozprzestrzeniania islamu, edukacji, sztuki, inflacji, nauki, wiedzy tajemnej i nawracania na islam”.

Od momentu założenia Hamas pozostał całkowicie wierny swojej Karcie. Hamas nigdy nie uznał prawa Izraela do istnienia; odrzucił wszystkie porozumienia pokojowe między Arabami a Izraelem, a co najważniejsze, nie tylko przeprowadził tysiące ataków terrorystycznych na Izrael, ale jego przywódcy przysięgli, że będą kontynuować ataki terrorystyczne “aż do unicestwienia Izraela“.

W zeszłym tygodniu pojawiła się informacja, że patron Hamasu, generał major Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej Iranu, Ebrahim Dżabbari, oświadczył, że irańska “Operacja Prawdziwa Obietnica 3 zostanie przeprowadzona we właściwym czasie, z precyzją i na skalę wystarczającą do zniszczenia Izraela i zrównania Tel Awiwu i Hajfy z ziemią”.

Masakra 7 października była tylko kolejnym etapem wysiłków grup islamistycznych zmierzających do wyeliminowania Izraela. Iran i Hamas nie przejmują się tym, że dziesiątki tysięcy Palestyńczyków straci życie, dopóki mają pozwolenie na prowadzenie dżihadu przeciwko Izraelowi.

To, co wydarzyło się 7 października, należy rozpatrywać w kontekście trwającego dżihadu Kataru, Iranu i Hamasu. Masakra 7 października była tylko kolejnym etapem wysiłków grup islamistycznych zmierzających do wyeliminowania Izraela. Po masakrach 7 października katarskie media rządowe konsekwentnie chwaliły masakry, a potem zapowiadały ich więcej.

Dwa tygodnie po ataku z 7 października przywódca Hamasu Chaled Maszaal przyznał, że jego grupa celowo poświęcała Palestyńczyków, aby osiągnąć cel w ramach dżihadu przeciwko Izraelowi: “Dobrze znamy konsekwencje naszej operacji z 7 października — powiedział . – Naród palestyński jest taki sam jak każdy inny naród. Żaden naród nie jest wyzwolony bez poświęceń”.

Każdy, kto wierzy, że Hamas porzuci dżihad w wyniku porozumienia o zawieszeniu broni, dopuszcza się skrajnego samooszustwa. Hamas nie wypełnił jeszcze swojej misji zniszczenia Izraela. Głównym celem Hamasu, zwłaszcza teraz, jest utrzymanie władzy po wojnie.

Grupa terrorystyczna w Gazie ponosi pełną odpowiedzialność za śmierć tysięcy Izraelczyków i Palestyńczyków. Każde porozumienie, które utrzyma Hamas u władzy, utoruje drogę islamistycznym mordercom, gwałcicielom i zabójcom dzieci do przeprowadzenia jeszcze większej liczby masakr na Izraelczykach.

Czas przypomnieć światu, co powiedział wysoki rangą funkcjonariusz Hamasu Ghazi Hamad po 7 października:

“Potop Al-Aksa [nazwa Hamasu na inwazję z 7 października] to dopiero pierwszy raz, a będzie drugi, trzeci i czwarty, ponieważ mamy determinację, siłę i możliwości walki… Izrael to kraj, dla którego nie ma miejsca na naszej ziemi. Musimy usunąć ten kraj”.

Niestety, nie ma alternatywy dla wykorzenienia Hamasu. W cywilizowanym świecie grupa terrorystyczna, która otwarcie dąży do ludobójczego zniszczenia, utraciła prawo do istnienia.

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

Kłamstwa, które tak niewielu przeszkadzają

Mar16
Kłamstwa, które tak niewielu przeszkadzają


Andrzej Koraszewski

Kiedy pod przewodem ludzi takich jak Sekretarz Generalny ONZ i były oficer Wehrmachtu podejrzany o udział w zbrodniach wojennych Kurt Waldheim oraz kilku jego następców Komisja Praw Człowieka ONZ stała się już tak jednoznacznie antysemicka, że nie dawało się tego dłużej chować pod dywan, Kofi Annan postanowił, że jednak coś trzeba zrobić i 15 marca 2006 roku (na  mocy rezolucji Zgromadzenia Ogólnego), zlikwidowano Komisję i powołano Radę Praw Człowieka. Ta zupełnie nowa, jakże ważna, placówka ONZ została wyposażona w nowy statut, który między innymi stwierdzał:

„Rada Praw Człowieka będzie kierowała się zasadami powszechności, bezstronności, obiektywności, konstruktywnego międzynarodowego dialogu i współpracy, z myślą o wzmocnieniu przestrzegania i ochrony wszystkich praw człowieka – praw obywatelskich, politycznych, ekonomicznych, społecznych i kulturowych, włączając w to prawo do rozwoju.”

Ta część „nowych” celów była, jak się wydaje, zamaskowanym założeniem, że Rada nie będzie już tak stronnicza i tak skupiona wyłącznie na Izraelu jak Komisja Praw Człowieka ONZ. Nakazano wówczas, by ta jej bezstronność i obiektywność została zbadana po pięciu latach. (O ile się orientuję, polecenie zostało zignorowane.)

Jeśli ktoś miał najmniejszą nadzieję, że Rada będzie bardziej uczciwa niż Komisja to pewnie nie rozumiał dynamiki ewolucji Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Dziś, po dziewiętnastu latach od tamtego „pamiętnego” wydarzenia, Rada Praw Człowieka jest nie tylko pośmiewiskiem, jest instytucją w której na straży praw człowieka stoją takie wzory cnót jak: Bangladesz, Chiny czy Katar (dużo więcej tam takich znakomitych obrońców praw człowieka), a na przestrzeni minionych lat nigdy nie było lepiej, więc trudno się dziwić, że Rada ma tylko jeden stały i niezbywalny punkt na każdej swojej sesji. Ten stały element prac Rady Praw Człowieka nosi nazwę: „Sytuacja praw człowieka w Palestynie i na innych okupowanych terytoriach arabskich” (zinstytucjonalizowany rezolucjami:  A/HRC/52/L.31, A/HRC/52/L.32 i A/HRC/52/L.42 ) i działa pod starym hasłem „Die Juden sind unser Unglück”.

Najnowszy wyczyn Rady to raport Komisji Śledczej Rady Praw Człowieka ONZ pod wstrząsającym tytułem „Więcej niż człowiek może znieść”. Liczący 49 stron raport sporządzony pod kierunkiem słynnej prawniczki z RPA, Navi Pillay, oskarża Izrael o wszystkie takie zbrodnie, jakie zostały popełnione 7 października 2023 r. przez Hamas i jego cywilów. Dowiadujemy się więc, że Izrael celowo atakował kobiety i dzieci, że żołnierze IDF gwałcili kobiety, dzieci i mężczyzn, a ponadto blokowali dostęp do placówek zdrowia i ograniczali moce reprodukcyjne przy pomocy głodu.

Rozdział VI tego raportu (str. 19) nosi tytuł „Systematyczne stosowanie przez Izrael przemocy seksualnej i przemocy ze względu na płeć”. Autorzy raportu piszą:

78. Kobiece ciała i seksualność są często postrzegane jako związane z godnością narodu i innymi negatywnymi stereotypami płci, takimi jak honor kolektywu i kastracja. Kilku ekspertów zauważyło, że zarzuty przemocy seksualnej wobec izraelskich kobiet 7 października 2023 r. skutkowały próbami odbudowy izraelskiej męskości narodowej poprzez agresję i w odwecie za ataki przeprowadzone przez zbrojne skrzydło Hamasu i inne palestyńskie grupy zbrojne.

79. Izraelscy politycy użyli przemocy seksualnej popełnionej na izraelskich kobietach 7 października, aby zmobilizować poparcie dla operacji wojskowych ISF (izraelskiego lotnictwa) w Strefie Gazy i kontynuować wojnę, nazywając Hamas “reżimem gwałcicieli”, który uzbroił się w przemoc seksualną…

Szukając w tym raporcie dowodów tej systematycznej izraelskiej przemocy seksualnej dowiadujemy się, że „Izrael nie dostarczył dowodów przemocy seksualnej ze strony Hamasu” oraz że:

„Atakowanie placówek opieki zdrowotnej w zakresie rozrodczości, w tym poprzez bezpośrednie uderzenia na oddziały położnicze i główną klinikę leczenia niepłodności in vitro w Strefie Gazy, w połączeniu z wykorzystaniem głodu jako metody prowadzenia wojny, wpłynęło na wszystkie aspekty rozrodczości”.

Ten język wręcz zachwyca, nie ma tu najmniejszej wzmianki o wykorzystywaniu placówek medycznych przez organizacje terrorystyczne do celów militarnych, o lekarzach będących oficerami Hamasu, o broni znajdowanej na terenie szpitali, o zakładnikach przetrzymywanych na terenie szpitali, ani o ostrzeżeniach szpitali, że armia izraelska tam wejdzie z prośbą o ewakuowanie pacjentów. Często zresztą żołnierze IDF pomagali przy tej ewakuacji, podczas gdy z okien szpitala strzelali do nich bandyci z Hamasu. Czytamy natomiast  o „trwałych szkodach fizycznych i psychicznych oraz o cierpieniu kobiet i dziewcząt, ale także nieodwracalnych długoterminowych skutkach dla zdrowia psychicznego oraz perspektyw rozrodczych i płodności Palestyńczyków jako grupy”.

Znana kanadyjska prawiczka, profesor Anne Bayefsky w wywiadzie dla „Arutz Sheva” określiła ten raport jako kolejny przykład antysemickiego nastawienia wobec Izraela w ONZ. Trzyosobowa komisja składa się z ludzi, którzy mają długą historię antysemickich działań i które zostały wyznaczone do tego zadania właśnie ze względu na ich jednoznacznie antyizraelskie postawy. Szefowa śledztwa, Navi Pillay, od dziesięcioleci opowiada się za kłamstwem, że państwo żydowskie jest państwem rasistowskim, jak to ogłoszono w „Deklaracji Durban” ONZ z 2001 r. Jeden z członków tej “komisji śledczej” powiedział, że „lobby żydowskie” kontroluje media społecznościowe. W końcowej części raportu znajdujemy po raz kolejny porównanie Izraelczyków do nazistów. Według Navi Pillay, Chrisa Sidotiego i Miloona Kothariego, Izrael jest winny „eksterminacji”.

Premier Izraela Benjamin Netanjahu przedstawił własną odpowiedź na ten raport, nazywając Radę Praw Człowieka ONZ „antyizraelskim cyrkiem… ujawnionym jako antysemicka, skorumpowana, wspierająca terrorystów i nieistotna organizacja”.

O tej „nieistotności” nie jestem przekonany. Setki milionów ludzi nadal uważa ONZ za uczciwą organizację, a nawet autorytet moralny. Tym autorytetem podpierają się nie tylko prawicowi i lewicowi antysemici, ale z przesadną powagą traktują go media głównego nurtu i różnego rodzaju akademiccy badacze.

Możemy się zastanawiać nad pytaniem, kiedy Organizacja Narodów Zjednoczonych rozpoczęła stałą praktykę osłaniania łamania praw człowieka przez nieustanne obłąkane ataki na Izrael. Tendencje w tym kierunku widzieliśmy od samego początku, ale klarownym punktem zwrotnym była przyjęta 10 listopada 1975 roku rezolucja Zgromadzenia Ogólnego deklarująca, że syjonizm jest formą rasizmu i dyskryminacji rasowej (anulowana po upadku ZSRR).

Historia tej rezolucji jest interesująca, zgłosiła ją Uganda, a dziś wiadomo, że była przygotowana przez KGB kierowaną wówczas przez Andropowa. Po jej przyjęciu były nazista, a wówczas Sekretarz Generalny ONZ, Kurt Waldheim, urządził bankiet, na którym gościł sponsora tej rezolucji, krwawego dyktatora Ugandy, Idi Amina.

Zmiany po upadku ZSRR tylko na moment przygasiły antysemicką werwę ONZ. W dziesięć  lat później widzieliśmy antysemicką orgię podczas konferencji ONZ „przeciw rasizmowi” w Durban. Kolejne lata zmusiły do likwidacji Komisji Praw Człowieka ONZ, jednak przy radykalnie zmienionym składzie i charakterze Organizacji Narodów Zjednoczonych ta zmiana nie mogła już niczego zmienić.

Prawdę mówiąc ten raport nie powinien dziwić. O tym, dlaczego komisja ONZ pod kierunkiem Navi Pillay nie ma ani szczypty wiarygodności, mów Hillel Neuer, założyciel i dyrektor UN Watch:

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

New York Times Cheerleads for ‘Pro-Hamas’ Mahmoud Khalil

Mar16
New York Times Cheerleads for ‘Pro-Hamas’ Mahmoud Khalil

Ira Stoll

A taxi passes by in front of The New York Times head office, Feb. 7, 2013. Photo: Reuters / Carlo Allegri

On March 9, US Immigration and Customs Enforcement arrested Mahmoud Khalil, a former Columbia University graduate student. Secretary of State Rubio posted on X, “We will be revoking the visas and/or green cards of Hamas supporters in America so they can be deported.” President Trump himself posted, “ICE proudly apprehended and detained Mahmoud Khalil, a Radical Foreign Pro-Hamas Student on the campus of @Columbia University. This is the first arrest of many to come.”

Anyone who expected straight-down-the-middle, impartial coverage of this issue from the New York Times would be disappointed. Instead, the paper’s news columns have turned themselves into cheerleaders for Khalil and his supporters, portraying him as a free-speech martyr.

In the four-and-a-half days since Khalil’s arrest, the Times has published at least 11 articles about it, with credits to no fewer than 13 reporters and two opinion columnists. The opinion columns set the tone with hyperbolic alarmism. “This Is The Greatest Threat to Free Speech Since the Red Scare,” one opinion headline put it, overlooking the McCain-Feingold campaign speech restriction legislation championed by the Times itself, signed into law by President George W. Bush, and eventually found unconstitutional by the Supreme Court.

The news articles read pretty much the same. One piece was by Eliza Shapiro, who last attracted notice for a flawed investigative series that targeted Orthodox Jewish schools in New York. Shapiro’s latest article included this passage: “The Columbia Jewish Alumni Association, which has been calling for aggressive action against pro-Palestinian demonstrators, praised Mr. Khalil’s detention in a series of social media posts, calling Mr. Khalil, without evidence, a ‘ringleader’ of the chaos at Columbia.”

These Columbia protesters are not “pro-Palestinian.” They are anti-Israel, pro-terrorism, and pro-Hamas. Likewise, it’s loaded to say the Columbia Jewish Alumni Association has been “calling for aggressive action” against the students who have been disrupting campus activities, including classes. The Jewish alumni have been calling for defensive action to protect the Jewish and Israeli students from the violent assaults, harassment, and social ostracism that has interfered with their education.

In the same sentence, the “without evidence” is such garbage — a classic tell of Times aggression toward whomever the phrase is applied to. The Senate Judiciary Committee Republicans offered up evidence including a New York magazine article describing Khalil as a “lead negotiator for Columbia University Apartheid Divest,” a group that has called for “total eradication of Western Civilization” and that the New York Times itself, in a brief moment of lucidity, acknowledged in an October 2024 headline “Pro-Palestinian Group at Columbia Now Backs ‘Armed Resistance’ by Hamas.”

Another Times reporter whose slant was clearly visible was Ana Ley. Her article acknowledged, “Mahmoud Khalil, 30, emerged as a public face of students opposed to the war, leading demonstrations and granting interviews.” So much for “without evidence.” But there, too, the bias shows; the students weren’t actually “opposed to the war”; they support Hamas’s war against Israel, that is, “armed resistance.” What they oppose is Israel fighting back in self-defense, with American assistance. A print version of Ley’s article included quotes from Israel boycott advocate “Sophie Ellman-Golan, the communications director of Jews for Racial & Economic Justice”; Ben Wizner of the ACLU; and a Columbia professor supportive of Mahmoud Khalil. That’s three sources on Mahmoud Khalil’s side, and virtually no representation of the point of view that supports deporting disruptive student protesters who are non-citizens. Perhaps the Times newsroom thinks this point of view is so reprehensible that Times readers need to be protected from exposure to it.

Columbia gives out the Pulitzer Prizes, which are a key to career advancement at the New York Times. Maybe the Times is hoping for a Pulitzer for its all-hands-on-deck defense of free-speech martyr Mahmoud Khalil? The free-speech aspect of the issue seemed somehow less salient to the Times newsroom when the Israel-haters at Columbia were disrupting the class of an Israeli professor, preventing him from speaking. It is almost enough to make a reader wonder whether the Times’ cause is really free speech, as a universally applied principle, or if what they are really dug in committedly in favor of is the ability of Columbia students and graduates to cheer on Hamas without any significant adverse consequences.

Ira Stoll was managing editor of The Forward and North American editor of The Jerusalem Post. His media critique, a regular Algemeiner feature, can be found here.

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com