Archive | 2025/04/15

Trump i pułapka Najwyższego Przywódcy

Apr15

Irański Najwyższy Przywódca Ali Chamenei uważa, że skoro on i Ruhollah Chomeini potrafili grać na siedmiu prezydentach USA jak na skrzypcach, nie ma powodu, dla którego nie miałoby to zadziałać z ósmym. Na zdjęciu: ówczesny minister spraw zagranicznych Iranu Mohammad Dżavad Zarif śmieje się podczas spotkania z ówczesnym sekretarzem stanu USA Johnem Kerrym w siedzibie Organizacji Narodów Zjednoczonych 27 kwietnia 2015 r. w Nowym Jorku. (Zdjęcie: Jason DeCrow-Pool/Getty Images)


Trump i pułapka Najwyższego Przywódcy

Amir Taheri
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Po trzyletniej przerwie serial, którego emisję rozpoczęto prawie 50 lat temu, powróci na ekrany światowe w nowym sezonie: Wujek Sam zaleca się do mułłów z Teheranu.

Nowy sezon rozpoczął się od listu wysłanego trzy tygodnie temu przez prezydenta USA Donalda J. Trumpa do Najwyższego Przywódcy Alego Chameneiego, w którym podobno zaprosił go na osobiste spotkanie.

Podobny list wysłał prezydent USA Jimmy Carter w 1978 roku do Ruhollaha Chomeiniego, który przebywał wówczas na wygnaniu na przedmieściach Paryża; dostarczył go były prokurator generalny USA Ramsey Clark.

Carter napisał do Chomeiniego kolejny list rok później, gdy ten przejął już władzę w Teheranie. Doręczony przez doradcę ds. bezpieczeństwa narodowego Cartera Zbigniewa Brzezińskiego na spotkaniu z premierem irańskiego rządu Mehdim Bazarganem, prezydent powtórzył w swoim liście amerykańskie pragnienie przyjaznej współpracy z nowym reżimem w Iranie.

Carter opuścił Biały Dom nie otrzymawszy pisemnej odpowiedzi na swój list. Zamiast tego Chomeini zezwolił na napad “studentów” na ambasadę USA w Teheranie i przetrzymywanie jej dyplomatów jako zakładników.

Mimo to następca Cartera, prezydent Ronald Reagan, wypróbował swój talent epistolarny, pisząc pięciostronicowy list do Chomeiniego, któremu towarzyszył wielki tort, pięknie oprawiona w marokański papier Biblia i półautomatyczny pistolet Colt-45. Chomeini odpowiedział rozkazem wzięcia większej liczby amerykańskich zakładników, finansując atak na koszary piechoty morskiej USA w Bejrucie w 1983 r., w którym zginęło 241 amerykańskich żołnierzy.

Mimo tego wszystkiego następca Reagana, prezydent George H.W. Bush, nie mógł oprzeć się pokusie napisania listu i napisał własne zaproszenie do mułłów z Teheranu na rozmowy, opierając się na mantrze “dobra wola rodzi dobrą wolę”

Prezydent Bill Clinton postanowił uwieść mułłów, którzy zastąpili Chomeiniego, “przepraszając” ich za bliżej nieokreślone przewinienia USA i schlebiając im jako “postępowcom”.

W odpowiedzi Teheran nasilił kampanię “eksportu rewolucji”, bombardując różne miejsca na Bliskim Wschodzie, gdzie stacjonowały wojska amerykańskie.

Prezydent George W. Bush (junior) usunął dwóch największych wrogów teherańskich mułłów w Iraku i Afganistanie, obalając Saddama Husajna i mułłę Omara.

Odpowiedzią Teheranu była dalsza kampania ataków na wojska amerykańskie w Iraku i Afganistanie, połączona z tworzeniem i rozmieszczaniem najemników w Libanie, Syrii, Iraku oraz wśród Palestyńczyków w regionie i poza nim.

Prezydent Barack Obama spróbował innej taktyki: zamiast wysyłać mułłom liściki miłosne, postanowił obsypać ich prezentami, (m.in. gotówką przemycaną przez Cypr), i potraktować Iran jako mocarstwo, którego nie obowiązuje Karta Narodów Zjednoczonych.

Ale to również nie zadziałało.

Pierwsza prezydentura Trumpa zatrzymała plan Obamy, ale ożywiła tradycję listów ustanowioną przez Cartera. Trump przekonał japońskiego premiera Shinzo Abego, aby udał się do Teheranu i dostarczył list Chameneiemu, który odmówił przyjęcia listu i odesłał japońskiego premiera po obraźliwej tyradzie. Trump odpowiedział, wydając listę 12 żądań, które Teheran musiał spełnić lub stawić czoła “maksymalnej presji”.

Chamenei zignorował całą sprawę i oświadczył swoim poddanym, że nie wolno rozmawiać z Amerykanami.

Ulotna prezydentura Bidena podążała tą samą drogą co Obama, rozpieszczała Teheran, a jednocześnie powtarzała niekończące się amerykańskie żądania “negocjacji”.

Teraz, w swojej drugiej kadencji, Trump wrócił do pisania lisów. Tym razem Chamenei przyjął list i nawet napisał odpowiedź, zaledwie dwa tygodnie po stwierdzeniu, że rozmowa z Trumpem byłaby “hańbiąca”.

To również może prowadzić donikąd, ale coś wielkiego już się wydarzyło. Po raz pierwszy, w czwartej dekadzie swoich rządów w Iranie, Chamenei przyjął odpowiedzialność za ważną decyzję zamiast sprawować władzę bez odpowiedzialności.

Jednocześnie odesłał piłkę z powrotem do Trumpa, odrzucając rozmowy bezpośrednie i sugerując rozmowy pośrednie. Jeśli Trump zaakceptuje, najwyższy przywódca ogłosi kolejne zwycięstwo. Jeśli Trump je odrzuci, najwyższy przywódca ogłosi, że wykazał się dobrą wolą, ale został odrzucony.

Celem Teheranu jest albo storpedowanie całej sprawy i zrzucenie winy na Trumpa, albo działanie w zwolnionym tempie w nadziei, że wybory parlamentarne w USA przekłują balon Trumpa.

W takim scenariuszu rozmowy o tym, kto ma być mediatorem, mogłyby trwać tygodnie, jeśli nie miesiące. Logicznym rozwiązaniem byłoby wskazanie Szwajcarii, która reprezentuje interesy USA w Iranie, lub Pakistanu, który robi to samo dla Iranu w Waszyngtonie.

W zeszłym tygodniu jednak rosyjski wiceminister spraw zagranicznych Siergiej Riabkow zasugerował, że Moskwa jest zainteresowana odgrywaniem roli mediatora. Teheran zasugerował, że faworyzuje Oman, podczas gdy Waszyngton może uważać, że sułtanat jest zbyt bliski Iranowi.

Jeśli (i kiedy), obie strony zgodzą się na mediatora, potrzebne będą rozmowy na temat tego, na jakim szczeblu negocjacje powinny się odbyć i gdzie odbędzie się spotkanie. Następnie mogą odbyć się rozmowy na temat ustalenia porządku obrad.

Następnym krokiem będzie zajęcie się tzw. “podszyciem”: kwestiami, które łatwo rozwiązać.

W tej chwili nie jest jasne, jakie dokładnie kwestie Trump chce uwzględnić w domniemanym programie swoich proponowanych rozmów. Teheran jednak chce ograniczyć wszelkie rozmowy do kwestii nuklearnej w zamian za zniesienie sankcji. Źródła w Teheranie twierdzą, że Chamenei może zgodzić się na ogłoszenie 18-miesięcznego moratorium na swój projekt nuklearny, pod warunkiem zniesienia sankcji i demontażu mechanizmu błyskawicznego powrotu sankcji, który ma zostać uruchomiony w Radzie Bezpieczeństwa ONZ w październiku.

Podtekstem tego wszystkiego jest przekonanie Chameneiego, że skoro jemu i Chomeiniemu udawało się grać na siedmiu prezydentach USA jak na skrzypcach, nie ma powodu, dla którego nie miałoby to zadziałać z ósmym.

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

Passover’s Perennial No-Show

Apr15
Passover’s Perennial No-Show


Avital Chizhik

At the Seder, we open the door for Elijah. As a child, I thought he’d actually appear. Then I grew up, and anticipation faded into resignation.

Michael Cramer/Flickr

I was only 17, but suddenly I felt old.

It was the night of the Seder, three years ago. I stood by a wide-open door, a door that had not been knocked on, by a threshold that was unmistakably empty, and wondered whether the person I’d hoped—maybe even expected—to appear had been a figment of my imagination, a fading piece of the naïve child I had been.

The weeks before Passover that year had found the Orthodox Jewish world buzzing, more than usual, with talk of the Messiah. The Iranian nuclear threat, the growing anti-Semitism worldwide, Israel being torn to pieces by the media—It only leads to one conclusion, the old men in synagogue exclaimed and the schoolgirls whispered. We are now experiencing the birth pangs of the Messianic era. Any day now, he’ll come on a magnificent white horse. Students were told to do more good deeds, to give more charity, to refrain from slander. We women were encouraged to learn more Torah, wear longer skirts, pray more; according to the Sages, after all, it is in righteous women’s merit that the Messiah will come.

Even Brighton Beach’s expatriates from Odessa and Kiev had heard of the rumors.

My Ukrainian-born grandmother had called several days before the holiday: “You know what I just heard a rabbi say on the Russian radio? According to the Jewish calendar, this year the sun lines up in the same position as it had during Creation. This happens only once in 28 years!”

“It’s the year of birkat hakhama,” I said. The vernal equinox, the completion of the solar cycle according to Talmudic literature.

“But this year’s position is the same one as the year of the actual Exodus from Egypt,” said my secular grandmother. “It has all these energies. Of freedom, miracles, you know?”

Even my Soviet-educated relatives, the ones who’d pile into small Toyotas and drive in from Brooklyn to join us on Seder nights in New Jersey, were wondering about what might happen on Passover. The Russian rationalists were careful to check the family passports’ expiration dates. Who knows? Maybe Elijah the Prophet will come this year and will take us to Jerusalem; it would be a shame if our papers were out of order.

My younger sisters, too, were making plans for the impending Redemption and checking Israeli real-estate websites for pretty villas. Mili, then 7 years old, announced that she was keeping a packed bag under her bed, in anticipation of a sudden journey to Jerusalem. I had laughed and patted her shoulder.

Yet despite my laughing, I, too, found myself anticipating. I’d lie in bed, look at my posters of the Galilee and the Mediterranean, and wonder how it was that I could be such a worldly 17-year-old, a reader of Chekhov and student of calculus, and still, secretly, fervently, believe in a Messiah. How was it, I wondered, that I found myself setting an extra seat for Elijah, just in case he needed to sit down and eat some of my mother’s chicken de provence before continuing to the next house?

I was sure that his arrival was imminent. Even when, during the first Seder that year, my father rose from the table to open the door for Elijah and ask God to redeem us, to pour out His wrath upon the nations that know Him not, upon the kingdoms that did not call upon His name, for having consumed Jacob and for having laid waste his habitation, and for Petliura’s crusades and Stalin’s purges, for Babi Yar and for that Iron Curtain, too. All of history raining down on us, until we’re forced to throw our doors open and demand justice. Pour out Thy rage upon them, let Thy fury overtake them.

But I sat in dread, because suddenly I realized that there was no justice. The other side of the door would be empty, as it always is, only a slight mocking breeze, a wet street with street lamps in pools of yellow light.

We stood at the table quietly as Papa recited the prayer by the empty doorway.

As a child, I thought that the longer that Papa lingered by the door, the greater the chances that it would happen: that Elijah would come running up our front path, panting and out of breath, his embroidered robes flying. Wait, wait, Doctor Dovid, son of Leib! I’m late, the neighbors held me up! And each year that would pass without Elijah’s arrival, I learned to nod and insist that he’d undoubtedly come next year.

According to our tradition, Elijah’s wine glass would be left out overnight on the kitchen counter, in case he decided to show up later. Growing up, I used to jump out of bed on Passover mornings and check the glass and, when noting that the wine level had dropped by a hundredth of a millimeter, conclude that Elijah had indeed stopped by and taken a sip.

But that night, facing that open door and that invitation that once again went unheeded, I stopped expecting Elijah; he became the friend that always canceled last-minute. I understood that he wouldn’t come during the Haggadah reading, not when we opened the door for him, not while we slept. Not even on a night when the sun’s position was in the exact same place as it had been during the Exodus.

My father’s walk back to the table from the front door was slow, steady. “Well, let’s proceed,” Papa said, looking to my mother and turning a page in the Haggadah. But our disappointment in God and in peace and in destiny didn’t have time to settle—the younger kids had finished preparing their annual Passover performance.

They came trumpeting down the stairs, holding boxes of stage props, shouting for the grown-ups to be quiet already—they were just about to start their Pesach show. Years before, as the eldest, I had been the director of the holiday performances at family gatherings; I’d write the script several days in advance, boss the younger kids around, and scold them for not remembering their lines. Now I sat and smiled demurely at the adults’ table, but it felt like yesterday that I had stood there, too, in biblical robes, stepping carefully through an imaginary Red Sea into a Promised Land.

The adults laughed as my cousins and sisters performed their antics. Here were Moses and Pharaoh, in clothing made of bed sheets, badminton rackets serving as shepherds’ staffs. Two blue blankets were the Red Sea; the smallest cousins walked between them into freedom. And then, the conclusion, a look to the future: My youngest sister came out, riding a toy horse and wearing a long white beard—the Messiah.

We clapped and cheered on the little theater troupe. What a clever performance! And then we finished the Seder. I smiled weakly and sang the conclusion in Hebrew, the same words Jews have been singing for thousands of years: Next year in Jerusalem. I realized, with discomfort, that I was tired of it.

“Such a lovely phrase,” my great-aunt remarked. Yes, lovely. These enlightened Kiev-born engineers and Kharkov-born teachers, physicists and doctors, were now sitting at a Seder table in New Jersey, yearning for a bearded Messiah to come. They were suddenly somber when they remembered Jerusalem and her white limestone alleys. As I looked around, I noticed that there was something heartrending in their faces.

At 17, that Seder night, I went through the Diaspora Jew’s rite of passage. I silently understood the duality of anticipation and resignation; how to whisper breathily about the promise of peace, while glancing back at Jewish history, amused with my own naïveté. I learned to say “Jerusalem” with a millennia-old sigh and faraway eyes, just as my ancestors had always done. And when the relatives sat and drank tea, talked and laughed—not about Elijah or the future, but perhaps about politics and history and anecdotes, as they had always done, I learned to join them, behind a door left only slightly ajar.

Avital Chizhik is a writer living in New York City and a frequent contributor to Haaretz.

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

Jews Urged Not to Attend German Music Festival Headlined by Anti-Israel Rapper Macklemore

Apr15
Jews Urged Not to Attend German Music Festival Headlined by Anti-Israel Rapper Macklemore

Shiryn Ghermezian

Macklemore performing on stage at Rock In Rio Lisbon, in Lisbon, Portugal, on June 22, 2024. Photo: Nuno Cruz via Reuters Connect

A major Jewish organization in Germany and the country’s commissioner for the fight against antisemitism have warned Jews against attending a large German music festival in July because the headliner is Grammy-winning American rapper Macklemore, who has a history of making antisemitic and anti-Israel comments.

Macklemore, whose real name is Benjamin Hammond Haggerty, is scheduled to perform as the main act at the Deichbrand Festival in Cuxhaven that will run from July 17-20. Approximately 60,000 people are reportedly expected to attend the festival this summer.

In his lyrics and comments on and off stage, the Seattle-based “Thrift Shop” rapper has promoted antisemitic stereotypes; repeatedly accused Israel of genocide, apartheid, and war crimes; and compared the struggles that Palestinians have in the West Bank to the horrors Jews experienced in the Holocaust.

The “Can’t Hold Us” singer made numerous anti-Israel claims in his songs last year titled “F—ked Up,” “Hind’s Hall,” and “Hind’s Hall 2,” and described Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu as a “colonizer.”

The Central Council of Jews in Germany said on Tuesday that Macklemore’s invitation to perform at the music festival sends a “sobering signal” that antisemitism is welcome “on the big stage.”

“The fact that Macklemore spreads antisemitic propaganda and trivializes the Holocaust in his lyrics and videos seems to be of little interest,” the Jewish organization added. A spokesperson for the Central Council of Jews in Germany further told German media that following Macklemore’s invitation to perform at the music event, “the Deichbrand Festival is therefore no longer a safe place for Jews.”

Felix Klein, the federal government’s commissioner for Jewish life in Germany and the fight against antisemitism, also condemned Macklemore’s scheduled performance at the music festival. Klein told the German news outlet RND that Macklemore promotes “very real hatred against Jews” and should not be offered a stage in Germany to perform on.

The Deichbrand Festival responded to backlash about Macklemore’s upcoming performance. “We do not tolerate discrimination in any form, including antisemitism, racism, sexism, queer and transphobia, ableism or aggressive behavior,” said a spokesperson for the festival’s organizers.

In his pro-Palestinian song “Hind’s Hall,” Macklemore applauded protests at American colleges and universities that criticize Israel’s military actions during the Israel-Hamas war. In the same song, he accused the Jewish state of occupation and suggested that the deadly Hamas terrorist attacks in Israel on Oct. 7, 2023, were an act of “resistance.” The track’s title refers to the Columbia University building Hamilton Hall, which anti-Israel student protesters broke into and occupied and renamed “Hind’s Hall” in honor of Hind Rajab — a child killed in Gaza during the Israel-Hamas war.

In “Hind’s Hall 2,” Macklemore featured performers who sang “from the river to the sea, Palestine will be free,” a slogan that is widely interpreted as a call for the destruction of Israel, which is located between the Jordan River and the Mediterranean Sea, and for it to be replaced with “Palestine.”

Macklemore has also supported efforts to fund the controversial United Nations Relief and Works Agency (UNRWA), which has faced widely corroborated allegations that several of its employees are active Hamas members and participated in the terrorist group’s Oct. 7 massacre across southern Israel. All proceeds from “Hind’s Hall” went to UNRWA and the rapper participated in a pro-Palestinian concert in his hometown of Seattle in September 2024 in which proceeds were given to various groups, including UNRWA.

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com