Catherine Dior w wieku 26 lat po powrocie do Paryża, w 1945 roku (Fot. Collection Christian Dior Parfums)

Gdy Christian Dior projektował suknie w Paryżu, jego siostra Catherine walczyła o przeżycie w obozie w Ravensbrück

Paulina Reiter

Gdy wybuchła druga wojna światowa, losy rodzeństwa – do tej pory tak bliskiego sobie – się rozeszły. Christian Dior zamieszkał w Paryżu, gdzie podjął pracę jako projektant u Luciena Lelonga. Catherine zakochała się w bohaterze francuskiego ruchu oporu Hervé des Charbonneries, który wciągnął ją w działania siatki F2. Stała się szpieginią, pseudonim “Caro”

Justine Picardie, brytyjska powieściopisarka, biografka, dziennikarka modowa, chciała napisać biografię Christiana Diora, jednego z największych projektantów i krawców XX wieku. Tymczasem gdy zaczęła zbierać materiały, w opowieść zaczęła się coraz śmielej wkradać najmłodsza, ukochana siostra Christiana – Catherine Dior, postać wcześniej nieodkryta, tajemnicza, która o swoim życiu wolała milczeć. Kobieta, na której cześć brat stworzył jedne z najpiękniejszych perfum na świecie – Miss Dior.

Diorowie wychowali się w dobrobycie. Ich ojciec był producentem nawozu. Christian nienawidził śmierdzących fabryk ojca, on i Catherine ukochali różane ogrody, w których czas spędzała ich matka, kochali sztukę i muzykę. Gdy wybuchła druga wojna światowa, losy rodzeństwa – do tej pory tak bliskiego sobie – się rozeszły. Christian zamieszkał w Paryżu, gdzie podjął pracę jako projektant u Luciena Lelonga. Catherine zakochała się w bohaterze francuskiego ruchu oporu Hervé des Charbonneries, który wciągnął ją w działania siatki F2. Stała się szpieginią, pseudonim „Caro”. Jej zadanie polegało na zbieraniu i przekazywaniu informacji o ruchach niemieckich wojsk i floty.

Gdy wpadła i aresztowało ją Gestapo, choć została poddana straszliwym torturom przez bestialską grupę Bergera w siedzibie przy rue de la Pompe, bohatersko milczała, by nie wydać przyjaciół. W sierpniu 1944 roku wysłano ją do obozu w Ravensbrück. Gdy jej brat projektował piękne suknie w Paryżu (bezskutecznie próbując odnaleźć Catherine), ona walczyła o przeżycie w dramatycznych warunkach obozu, a potem fabryki, gdzie przydzielono ją do pracy przymusowej. O swoich doświadczeniach obozowych milczała przez resztę życia.

Do Paryża wróciła po wojnie wykończona, schorowana. Zwróciła się w stronę dawnej miłości – do kwiatów. Została ogrodniczką i kwiaciarką. Szczególnie kochała róże. Znów była blisko brata, a także ukochanego Hervé. Christian zaś postanowił odważyć się na niezależność, otworzyć własny dom mody. Pierwsza kolekcja, New Look, miała odrywać kobiety od dramatu wojny i być zapowiedzią nowych czasów. Towarzyszyła jej premiera perfum Miss Dior pachnących różami.

Picardie niezwykle sprawnie łączy szereg opowieści – tę o modzie i marzeniach z tą o przeraźliwym okrucieństwie ludzi. Obraz Paryża w czasie wojny, który autorka maluje, jest fascynujący – ruch oporu to tylko garstka ludzi, Francuzi bardzo dobrze dogadują się z nazistami, między innymi ci ze świata mody, jak Lelong czy Chanel. W tym czasie, gdy prezentują swoje kolekcje żonom niemieckich generałów, Catherine w obozie śmierci powstrzymuje się przed tym, by upaść na kolana i wylizać resztki zupy z miski, choć umiera z głodu, ale nie chce stracić do siebie szacunku.

JUSTINE PICARDIE „Miss Dior. Opowieść o wojnie, odwadze i modzie”, przełożyła Katarzyna Karłowska, wyd. Rebis