Na przykład analiza ONZ mówi:

W niektórych przypadkach, gdy cel wojskowy jest nieznany, ponieważ Izrael nie podał żadnych informacji, trudno jednak wyobrazić sobie przewagę militarną, która uzasadniałaby przewidywalną skalę szkód wyrządzonych ludności cywilnej i obiektom cywilnym. Na przykład w uderzeniach na rynku Dżabalja 9 października zginęły co najmniej 42 osoby, w tym 14 dzieci i jedna kobieta, a w uderzeniu w Taj3 Tower 25 października zginęło co najmniej 105 osób, w tym 47 dzieci i 32 kobiety.

Izrael w niesłychanie krótkim czasie, po zaledwie pięciu dniach opublikował odpowiedź, która podważa argument ONZ. 

Precyzyjnie określa, czym jest prawo międzynarodowe, czym jest proporcjonalność i niemożność ustalenia winy bez wiedzy tego, co dowódca wiedział w chwili podjęcia decyzji o uderzeniu.

W dwóch przypadkach cytowanych powyżej przez UN OHCHR IDF stwierdza:

OHCHR nie posiada pełnego zrozumienia faktów i okoliczności towarzyszących wspomnianym atakom, z wyjątkiem tego, co opublikowała IDF, co jest ograniczone ze względów bezpieczeństwa i operacyjnych, a także innych. Na przykład, chociaż nie zostało to wówczas opublikowane przez rzecznika IDF, uderzenie w Dżabaliji w dniu 9 października obejmowało kilka celów wojskowych, w tym tunel terroru z szybami prowadzącymi do tunelu, który był częścią kompleksu Hamasu, w którym znajdowała się również wyrzutnia rakiet i militarna infrastruktura Hamasu, jak również bojówkarze Hamasu. Właściwa ocena prawna uderzenia musi uwzględniać znaczenie  militarne wszystkich uderzonych celów, spotęgowane  faktem, że w tamtym czasie nie było alternatywy dla działań lądowych.

Brak informacji o uderzeniu z 25 października wymaga podobnej ostrożności w wnioskach prawnych. Chociaż poufność informacji uniemożliwia bardziej szczegółową reakcję, można wspomnieć, że tego dnia siły zbrojne Izraela uderzyły w kilka unikalnych i wartościowych aktywów wojskowych i infrastruktury Hamasu, z których korzystali dowódcy wojskowi najwyższego szczebla Hamasu, zarówno nad, jak i pod ziemią. 

Mało tu szczegółów, ale tak musi być. Jak zauważono w raporcie: „Zgodnie z prawem żadna armia ani państwo nie ma obowiązku ujawniania informacji ani danych wywiadowczych dotyczących uderzeń przeprowadzanych podczas działań wojennych. W wielu przypadkach dzielenie się danymi wywiadowczymi posiadanymi przez dowódcę przed uderzeniem oraz udostępnianie szczegółów dotyczących uderzonych celów (nawet po przeprowadzeniu ataku) mogłoby narazić źródła lub taktykę, techniki i procedury wywiadowcze, podważając w ten sposób skuteczność wywiadu i zakłócając przyszłe gromadzenie danych wywiadowczych”.

Wiedzą o tym prawdziwi eksperci wojskowi. Najwyraźniej OHCHR nie ma żadnego takiego eksperta. Jak konkluduje izraelska odpowiedź:

Państwo Izrael stanowczo odrzuca wnioski i twierdzenia dotyczące faktów przedstawione w nocie wprowadzającej, ponieważ są one błędne pod względem metodologicznym. Nota ma na celu ocenę legalności ataków powietrznych, aczkolwiek brakuje w niej wielu kluczowych faktów i ustaleń, które są kluczowe dla jakiejkolwiek rozsądnej dyskusji prawnej. Oczywiste jest, że w dokumencie występują błędy wynikające z perspektywy czasu i błędy metodologiczne, które rzucają cień na wiarygodność jego oceny prawnej. 

Wydaje się również, że autorom noty wprowadzającej brakuje wiedzy operacyjnej, aby w pełni zrozumieć uzasadnienie działań wojskowych i potrzebę posiadania określonego uzbrojenia w rzeczywistości operacyjnej.

Jako bonus IDF zauważa, że ONZ opiera się na informacjach Hamasu, z których część jest śmiesznie błędna, jak klasyfikacja kilku terrorystów płci męskiej jako kobiet.