Słowo „nacjonalizm”, zwłaszcza z przydawką „chrześcijański nacjonalizm”, stało się jednym ze słów wyzwalających gniew zachodniego lewicowego komentariatu. Istnieje tam razem  z innymi groźnymi przymiotnikami, takimi jak „skrajnie prawicowy” i „populistyczny”. Jeśli nie potępia się go wprost, nacjonalizm jest w naszych czasach przeciwstawiany patriotyzmowi. Rzekoma różnica polega na tym, że ten drugi jest rzekomo mniej toksyczny – patriota kocha swój kraj – podczas gdy nacjonalista kocha swój kraj kosztem innych krajów. Jednak to starsze słowo, „patriotyzm”, dr Johnson opisał jako „ostatni bastion szubrawców”. [2] Biograf Johnsona wyjaśnił, że „nie miał na myśli prawdziwej i hojnej miłości do naszego kraju, ale ten udawany patriotyzm, który tak wielu, we wszystkich epokach i krajach, uczyniło płaszczykiem dla własnych interesów”.

Tak jak te dwa słowa są czasami przeciwstawiane, a innym razem używane zamiennie, tak wydaje się, że w naszych czasach istnieją dwa rodzaje nacjonalizmu – rodzaj, który jest uważany za alarmujący i rodzaj, który na Zachodzie spotyka się z obojętnością, a nawet akceptacją.

„Zły” rodzaj wydaje się być miłością do kraju należącego do Zachodu, jako poszczególnych państw lub jako szerszej zbiorowości, takiej jak cywilizacja zachodnia lub kultura zachodnia. Jest to cywilizacja, która długo rozkwitała w Europie i wśród jej bezpośrednich córek (Ameryka Północna i Południowa, Australia) na całym świecie, która czerpie ze starożytnego dziedzictwa Aten, Rzymu i Jerozolimy.

Czytając media głównego nurtu, można by pomyśleć, że niebezpieczeństwo pochodzi od tych, którzy są zbyt przychylni Ameryce lub konkretnym krajom europejskim. A niektórzy z tych, którzy podnoszą alarm w sprawie chrześcijańskiego nacjonalizmu, wydają się w rzeczywistości mówić o jakiejkolwiek chrześcijańskiej obecności na arenie publicznej, która różni się od elitarnej opinii liberalnej. [3] „Dobry” rodzaj nacjonalizmu wydaje się pochodzić z krajów niezachodnich, często zaciekle sprzeciwiających się Zachodowi i przekazywany dzięki szybkiemu wzrostowi diaspory imigrantów, często muzułmańskich, na Zachodzie. Zachód jest dziś zalany nacjonalizmem, ale ten, który jest rozpieszczany i traktowany ze zbiorowym wzruszeniem ramion, to nacjonalizm „anty-Zachodni”. [4]

Nie wszystkie nacjonalizmy wydają się być sobie równe. W dzisiejszej Europie obywatele lub mieszkańcy mający powiązania z zdecydowanie szowinistycznymi państwami w Turcji, Algierii, Pakistanie i Egipcie mogą z dumą machać swoimi symbolami narodowymi nie tylko na wydarzeniach sportowych, ale i politycznych. Czasami te dwie rzeczy są ze sobą łączone. Na początku lipca 2024 r. tureccy kibice piłki nożnej nie tylko machali turecką flagą i wykonywali nacjonalistyczny znak Szarego Wilka na meczu w Berlinie, ale także skandowali hasła przeciwko (głównie syryjskim Arabom muzułmańskim) azylantom w… Turcji. [5] Lewicowe wiece polityczne podczas ostatniego okresu wyborczego we Francji w czerwcu i lipcu 2024 r. były zalane flagami państw muzułmańskich z tu i ówdzie komunistycznymi banerami; trójkolorowej flagi Republiki Francuskiej nigdzie nie było widać.