Rok temu można było wierzyć, że tabu dotyczące otwartej nienawiści do Żydów wciąż obowiązywało. Chociaż wybuchy antysemickiej zjadliwości zdarzały się w ostatnich latach z coraz większą i alarmującą częstotliwością i  — i pochodziły zarówno z lewej jak i z prawej strony — wydawały się wyjątkiem od powszechnie egzekwowanej reguły. Już tak nie jest. Nawet w Ameryce antysemityzm staje się głównym nurtem, szczególnie wśród młodych. Postholokaustowe wytchnienie dobiegło końca. Antysemityzm powrócił ze zdwojoną siłą, bezczelny i pewny siebie.

Przez tysiąclecia nienawiść do Żydów przybierała przewidywalne wzorce, z których żaden nie był bardziej fundamentalny niż „wielkie kłamstwo”. Antysemici — niezależnie od tego, czy nienawidzą narodu żydowskiego, religii żydowskiej czy państwa żydowskiego — wyrażali swoją nienawiść nie tylko poprzez wyolbrzymianie negatywnych stereotypów, zaprzeczanie niewygodnym prawdom lub powielanie bigoteryjnych obelg. Wielokrotnie promowali również kłamstwa tak potworne i okrutne, tak bezczelnie i agresywnie nieprawdziwe, że ich całkowita nieprawdopodobność daje im iluzję prawdy.

„W wielkim kłamstwie zawsze jest pewna siła wiarygodności” — napisał Adolf Hitler w „Mein Kampf”. Wielu ludzi „mówi małe kłamstwa w małych sprawach” — zauważył, ale „nigdy nie przyszłoby im do głowy, aby wymyślać kolosalne nieprawdy i nie uwierzyliby, że inni mogliby mieć czelność tak haniebnie zniekształcać prawdę”. To jest paradoks i moc wielkiego kłamstwa, zwłaszcza gdy jest powtarzane wystarczająco często: nawet rozsądne umysły stopniowo przyjmują je jako fakt. W końcu, jak podświadomie zakładają, dlaczego urzędnicy państwowi, prasa lub elity społeczne wygłaszałyby tak szokujące i skandaliczne twierdzenia, gdyby nie były prawdziwe?

Hitler rozpoczął wojnę z Żydami od wielkiego kłamstwa, że Niemcy zostały pokonane w I wojnie światowej, ponieważ zostały „ugodzone w plecy” przez żydowskich zdrajców. W rzeczywistości niemieccy Żydzi byli nadzwyczaj lojalni wobec ojczyzny — ponad 100 tysięcy służyło w armii niemieckiej podczas I wojny światowej, a 12 tysięcy zginęło w bitwach. Później pojawiło się jeszcze bardziej niewypowiedziane kłamstwo: groteskowe twierdzenie, że Żydzi byli rasowymi podludźmi, którzy bezcześcili czystość aryjskiej krwi. Dzisiaj wydaje się niewiarygodne, że obywatele Niemiec, najbardziej wyrafinowanego i kulturalnego narodu w Europie, mogli uwierzyć w tak szalone kłamstwa. Ale dziesiątki milionów Niemców w nie uwierzyło. A kiedy naziści przystąpili do ostracyzmu, a następnie eksterminacji europejskich Żydów, działo się to przy gorliwym wsparciu i udziale niezliczonych obywateli niemieckich.

Historia Żydów jest pełna takich śmiercionośnych kłamstw.

Począwszy od XII wieku, Żydzi byli oskarżani o porywanie i mordowanie chrześcijańskich dzieci, aby wykorzystać ich krew do wypieku macy paschalnej. Na mocy tych „oszczerstw o rytuale krwi”, wciąż na nowo przywoływanych w średniowiecznej Europie (i do dziś powtarzanych w świecie muzułmańskim), niezliczeni Żydzi byli więzieni, wypędzani lub mordowani. Oskarżenie to nie było po prostu fałszywe, było to całkowite odwrócenie prawdy. W kulturze żydowskiej spożywanie krwi jest zabronione; w rzeczywistości jest to jeden z pierwszych zakazów w Biblii hebrajskiej. Niezbędnym krokiem w przygotowywaniu koszernego mięsa jest dokładne wypłukanie go z krwi. Mimo to, w to szalone wielkie kłamstwo uwierzyła ogromna liczba Europejczyków.

Podobnie było z wielkim kłamstwem, rozprzestrzenionym podczas niszczycielskiej Czarnej Śmierci w XIV wieku, że Żydzi spowodowali zarazę, zatruwając studnie i źródła. Zamierzali, jak powiedziano, „zabić i zniszczyć całe chrześcijaństwo i mieć władzę nad całym światem”. Oskarżenie było absurdalne, także dlatego, że Żydzi umierali na zarazę, tak jak wszyscy inni. Jednak kłamstwo było tak skuteczne, a antysemicki głód wiary w żydowską winę tak żarliwy, że doprowadziło do złapania i spalenia żywcem tysięcy Żydów.

Z epoki na epokę, wielkie kłamstwa opowiadane o Żydach mutują. Na początku XX wieku Żydzi zostali oskarżeni w niesławnych Protokołach mędrców Syjonu o spisek mający na celu kontrolowanie świata. Po 11 września zostali oskarżeni o planowanie ataków terrorystycznych. Louis Farrakhan od lat wmawia swoim wyznawcom z Narodu Islamu oszczerstwo, że Żydzi są winni „horrorowi transatlantyckiego handlu niewolnikami, niewolnictwu na plantacjach [i] prawom Jima Crowa”. Kwitnący przemysł kłamstw zaprzecza, że kiedykolwiek miał miejsce Holokaust, twierdząc, że najbardziej kompleksowo udokumentowane ludobójstwo w historii jest żydowską fikcją. Wszystkie te kłamstwa są tak szalone, są tak oczywistym odwróceniem rzeczywistości, że żaden zdrowy na umyśle człowiek nie powinien w nie uwierzyć.

A jednak we wszystkie z nich wierzono i nadal wierzy w nie bardzo wielu ludzi, w tym ludzie znani i wpływowi.

W erze nowożytnej najbardziej zabójcze antysemickie wielkie kłamstwa to te, które rozprzestrzeniano na temat Izraela. Państwo żydowskie jest oczerniane od dziesięcioleci jako zbudowane na rasizmie i praktykujące apartheid. Izrael jest oczerniany jako kolonialny intruz bez żadnego uzasadnionego prawa do istnienia. Długo po tym, jak całkowicie wycofał się z Gazy, jest rutynowo potępiany jako „okupant”.